ਰੁੱਸ ਰਹੀ ਹੈ ਕੁਦਰਤ ਰਾਣੀ

ਪੰਜਾਬ ਕੁਦਰਤੀ ਨਿਆਮਤਾਂ ਨਾਲ ਹੱਸਦਾ-ਵਸਦਾ ਜਰਖੇਜ਼ ਖਿੱਤਾ, ਜਿਥੇ ਕੁਦਰਤ ਰਾਣੀ ਨੇ ਬੇਪਨਾਹ ਰਹਿਮਤਾਂ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥੀਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਲੁਟਾਇਆ। ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਇਥੇ ਦਸਤਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਇਕ ਨਵੀਂ ਰੁੱਤ ਸਾਡੀਆਂ ਬਰੂਹਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਕੰਨੀ 'ਤੇ ਵਸਿਆ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਹਦੇ ਦਰਿਆ ਸਾਲ ਭਰ ਸਾਫ਼, ਸ਼ੀਤਲ ਨੀਵਾਣਾਂ ਨੂੰ ਵਹਿੰਦੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਲੱਖਾਂ ਜੀਵਾਂ ਤੇ ਬਨਸਪਤੀ ਨੂੰ ਪਾਲਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਕੁਦਰਤ ਰਾਣੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਗੜਾਲੂ ਪੁੱਤ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੀ ਪਾਲਣਹਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਨਸ਼ਟ ਕਰਨ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਸਾਹਮਣੇ ਕੁਦਰਤ ਰਾਣੀ ਵੀ ਗਾਹੇ-ਬਗਾਹੇ ਵਿਕਰਾਲ ਰੂਪ ਧਾਰ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਦਰਸਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਿੱਟਾ ਸਾਡੇ ਸਭ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਕੁਦਰਤ ਰਾਣੀ ਦੇ ਰੋਹ ਦਾ ਲਗਾਤਾਰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਗਰਮੀ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਤੇ ਉਮਰ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ। ਪਾਰਾ ਵੀ ਸਾਲ-ਦਰ-ਸਾਲ ਹੋਰ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਰਦੀਆਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋਂ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਕੰਢੇ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਅੱਤ ਦੀ ਸਰਦੀ ਸਾਡੇ ਜਲਵਾਯੂ ਵਿਚੋਂ ਮਨਫ਼ੀ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਬੇਮੌਸਮੀ ਬਰਸਾਤਾਂ ਵੀ ਸਾਡੇ ਕੁਦਰਤੀ ਚੱਕਰ ਵਿਚ ਆਏ ਵਿਗਾੜ ਦਾ ਹੀ ਨਤੀਜਾ ਹਨ। ਬੇਢੰਗੀਆਂ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਯੋਜਨਾ ਦੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਲੱਖਾਂ ਕੁਦਰਤੀ ਨਾਲਿਆਂ ਦੀ ਬਲੀ ਦਿੱਤੀ। ਕੰਕਰੀਟ ਦੇ ਜੰਗਲ ਉਸਾਰਨ ਲਈ ਕੁਦਰਤੀ ਜੰਗਲਾਂ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਖ਼ਤਮ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਅਣਤੋਲਿਆ ਜ਼ਹਿਰ ਲਗਾਤਾਰ ਖਿਲਾਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਓ ਗਾਹੇ-ਬਗਾਹੇ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਨਿਗਲਣ ਵਾਲੀ ਇਸ ਖੇਡ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਤੇ ਰੋਕਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰੀਏ। ਸਾਡੀ ਪਾਲਣਹਾਰ, ਸਾਡੀ ਕੁਦਰਤ ਮਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਬਦਲੀਏ। ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਜੇ ਅੱਗ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇਗੀ ਤਾਂ ਸੜਨਾ ਵੀ ਅਸੀਂ ਹੀ ਹੈ। ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਲਈ ਰੰਗਲੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਚੰਦ ਕੁ ਰੰਗ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਛੱਡੀਏ। ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ, ਪੌਦਿਆਂ ਦਾ ਸਾਥ ਮਾਨਣ ਤੇ ਨਵੀਆਂ ਕਰੂੰਬਲਾਂ ਪਾਲਣ ਦਾ ਸਬਕ ਵੰਡੀਏ। ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਦਵਾਈਆਂ ਤੇ ਯੂਰੀਆ ਲੋੜ ਦੇਖ ਕੇ ਵਰਤਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾਈ ਜਾਵੇ ਨਾ ਕਿ ਗੁਆਂਢੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਛਿੱਟਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਆਓ, ਕੁਦਰਤ ਪ੍ਰਤੀ ਸਿਆਣੇ ਬਣ ਕੇ ਆਪਣਾ-ਆਪ ਬਚਾਈਏ, ਆਪਣਾ ਭਵਿੱਖ ਬਚਾਈਏ, ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਬਚਾਈਏ।

-ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ।
ਮੋਬਾ: 81465-49597

ਖ਼ਬਰ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰੋ

ਦਿਨੋ-ਦਿਨ ਬੋਝਲ ਤੇ ਕਰੂਪ ਹੋ ਰਿਹਾ-ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਤੰਤਰ

ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦਾ ਅੱਜ ਦਾ ਸਰੂਪ ਇਸ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਜਾਪਦਾ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਿਆਸੀ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਨੂੰ ਸਿਆਸਤ ਪੱਖੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਢਾਲਦਿਆਂ ਇਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਹੀ ਵਿਗਾੜ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਏਨਾ ਤੋੜ-ਮਰੋੜ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਦਾ ਕੇਂਦਰ-ਬਿੰਦੂ ਹੁਣ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਰਹੇ, ਬਲਕਿ ਇਹ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਧੁਰੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਤੰਤਰ ਸਿਆਸਤ ਦਾ, ਸਿਆਸਤ ਦੁਆਰਾ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਕਹਿਣਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਦੇ ਇਸ ਰਾਜ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨੂੰ ਲੋਕਤੰਤਰੀ ਕਹਿਣਾ ਅਸਲ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਦੀ ਭਾਰਤੀ ਸਿਆਸਤ ਨੂੰ ਲੋਕ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ, ਬਲਕਿ ਵੋਟ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਹ ਅੱਜ ਵੋਟਤੰਤਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਤੰਤਰ ਖਰਚੀਲਾ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਜੋ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨਿੱਤ-ਦਿਹਾੜੇ ਪੈਂਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਅਸਿੱਧੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਮਾਰੂ ਅਸਰ ਪਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਵੋਟਾਂ 'ਤੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸਰਕਾਰੀ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਦਾ ਖਰਚ ਅਤੇ ਚੋਣ ਲੜਨ ਵਾਲਿਆਂ ਵਲੋਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਖਰਚਾ ਜਿੱਥੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਰਥਿਕ ਖੋਰਾ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੇਬ ਉੱਪਰ ਵੀ ਭਾਰੂ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਦੋਵਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਖਰਚਾ ਆਖਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪੇਟ ਕੱਟ ਕੇ ਹੀ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵੱਡੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਹੋ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰ ਵਾਰ ਇਕ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਦੀ ਵਿਧਾਇਕਾਂ, ਸੰਸਦ ਮੈਂਬਰਾਂ, ਮੰਤਰੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਹੁਦਿਆਂ ਦੀ ਨਵੀਂ ਫੌਜ ਢੇਰ ਸਾਰੇ ਨਵੇਂ ਖਰਚਿਆਂ ਨਾਲ ਆਮ ਜਨਤਾ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਦ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਖਰਚ ਬੜੇ ਲੁਕਵੇਂ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਨਿਗੂਣੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ-ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪ੍ਰਚਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਵਾਰ ਚੋਣ ਜਿੱਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੁਝ ਆਗੂ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਸੰਸਦੀ ਜਾਂ ਵਿਧਾਨਕ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿਚ ਸਰਗਰਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਤਾਂ ਵਿਹਲੇ ਹੀ ਜਨਤਾ ਦੇ ਪੈਸੇ 'ਤੇ ਐਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਮਜ਼ੋਰ ਬੰਦੇ ਉਪਰ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਲਾਠੀ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਵਰ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤਾਕਤਵਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਲੜਾਈ ਦਾ ਡਰਾਮਾ ਲੰਬਾ ਖਿੱਚ ਕੇ ਸ਼ਰ੍ਹੇਆਮ ਮੌਜਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੋਰ ਮੋਰੀਆਂ ਕਾਰਨ ਹੀ ਮਾਲਿਆ ਅਤੇ ਚੋਕਸੀ ਵਰਗੇ ਜਨਤਾ ਦੇ ਖੂਨ-ਪਸੀਨੇ ਦਾ ਮਾਲ ਹੜੱਪ ਕੇ ਬਚ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਥਾਪੀ ਦੀ ਹੀ ਦੇਣ ਹੈ ਕਿ ਡਾਕੂ ਜਾਂ ਗੁੰਡੇ ਵੀ ਸਾਡੀ ਸੰਸਦ ਅਤੇ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਦੀ (ਕਥਿਤ) ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੇ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ, ਜੇ ਕੁਝ ਬਣਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਉੱਪਰ ਭਾਰੂ ਪੈਣ ਵਾਲਾ ਕਾਨੂੰਨ, ਜੇ ਕੁਝ ਖੱਟਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈ ਸਿਆਸੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਲਾਹਾ, ਜੇ ਕੁਝ ਗੁਆਇਆ ਹੈ ਉਹ ਹੈ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੱਕ, ਜੇ ਕੁਝ ਵਧਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਅਤੇ ਸੁੱਖ-ਸਹੂਲਤ। ਆਮ ਜਨਤਾ ਦੇ ਪੱਲੇ ਤਾਂ ਲਾਰੇ, ਸਬਜ਼-ਬਾਗ ਅਤੇ ਧੋਖਾ ਹੀ ਪਿਆ ਹੈ। ਅੱਜ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕਤੰਤਰ ਨੂੰ ਅਸਲ ਰੂਪ ਵਿਚ ਲੋਕ-ਪੱਖੀ ਅਤੇ ਇਨਸਾਫ਼ ਪਸੰਦ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇਮਾਨਦਾਰ, ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਅਤੇ ਸੱਚੇ ਯਤਨਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੋੜ ਹੈ। ਲੋਕਤੰਤਰ ਦਾ ਵੱਡਾ ਹੋਣਾ ਸਾਡੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਇਸ ਦਾ ਚੰਗਾ ਹੋਣਾ ਸਾਡੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਜੇਕਰ ਇਸ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਰਹਿੰਦੇ ਸੁਧਾਰ ਨਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਤੇ ਗੁਲਾਮੀ ਵੱਲ ਵਧਣ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਕੋਟਲਾ ਸਮਸ਼ਪੁਰ, ਤਹਿ: ਸਮਰਾਲਾ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਲੁਧਿਆਣਾ। ਮੋਬਾ: 85678-72291

ਮਾਣ-ਮੱਤੇ ਅਧਿਆਪਕ-16

ਮਿਹਨਤ ਤੇ ਲਗਨ ਦਾ ਦੂਜਾ ਨਾਂਅ ਹਨ ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਲੁਧਿਆਣਾ

ਅਧਿਆਪਨ ਜਿੱਥੇ ਇਕ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਸਾਧਨ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੇ ਸੰਜੀਦਗੀ ਦਾ ਕਾਰਜ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਮੋਮਬੱਤੀ ਵਾਂਗ ਬਲ ਕੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਰੁਸ਼ਨਾਉਣ ਵਾਲੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਮਹਾਨ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਹਨ ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਨਮ ਪਿਤਾ ਸ: ਇਕਬਾਲ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਸ੍ਰੀਮਤੀ ਕੁਲਵੰਤ ਕੌਰ ਦੇ ਘਰ 1 ਅਕਤੂਬਰ, 1947 ਨੂੰ ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵਿਗਿਆਨ ਵਿਸ਼ੇ ਵਿਚ ਯੋਗਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ 3 ਅਗਸਤ, 1968 ਨੂੰ ਬਤੌਰ ਵਿਗਿਆਨ ਮਾਸਟਰ ਏ.ਐਸ. ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਰੁੜਕਾ ਕਲਾਂ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਲੁਧਿਆਣਾ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਅਧਿਆਪਨ ਕਾਰਜ ਆਰੰਭਿਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਸਰਗੋਧਾ ਖ਼ਾਲਸਾ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਵੀ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਈਆਂ ਤੇ 28 ਅਗਸਤ, 1972 ਨੂੰ ਉਹ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿਭਾਗ ਵਿਚ ਬਤੌਰ ਸਾਇੰਸ ਮਾਸਟਰ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਮਾਂਗਟ ਭਰਤੀ ਹੋਏ। ਅਧਿਆਪਕ ਭਾਵੇਂ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ, ਭਾਵੇਂ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੋਵੇ, ਉਸ ਲਈ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਰਾਬਰ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੋ ਆਪਣੇ ਕਿੱਤੇ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰਪਿਤ ਸਨ, ਇੱਥੇ ਵੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰੇ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਇਸ ਉਪਰੰਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 5 ਫਰਵਰੀ, 1972 ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 11 ਅਕਤੂਬਰ, 2000 ਤੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਮਾਡਲ ਸਕੂਲ ਮਿੱਲਰਗੰਜ ਲੁਧਿਆਣਾ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਈਆਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਹਰ ਸਮੇਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਤਤਪਰ ਰਹੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਕ ਹੀ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵਿਗਿਆਨ ਵਿਸ਼ੇ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਇਕ ਚੰਗੇ ਨੈਤਿਕ ਗੁਣਾਂ ਵਾਲੇ ਹੋਣ ਤੇ ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਵੀ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਸੰਨ 2000 ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਬਤੌਰ ਮੁੱਖ ਅਧਿਆਪਕ ਪਦਉਨਤ ਹੋ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਲਾਪਰਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਧਾਂਦਰਾ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਸਲੇਮ ਟਾਬਰੀ ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿਖੇ ਵੀ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਈਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਸਫ਼ਰ ਦੌਰਾਨ ਬੇਮਿਸਾਲ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ। 1984 ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਪਾਪੂਲੇਸ਼ਨ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਪਟਿਆਲਾ ਵਿਖੇ ਭਾਗ ਲਿਆ। 1987 ਵਿਚ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਲਸੀ ਆਫ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲਿਆ। 1988 ਵਿਚ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਜੂਨੀਅਰ ਰੈੱਡ ਕਰਾਸ ਕੈਂਪ ਥੰਜਾਵਰ (ਮਦਰਾਸ) ਵਿਚ ਭਾਗ ਲੈ ਕੇ 10 ਮੁੱਖ ਇਨਾਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ। 1980 ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 2006 ਤੱਕ ਹਰ ਸਾਲ ਵਿਗਿਆਨ ਮੇਲਿਆਂ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਇਨਾਮ ਜਿੱਤ ਕੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਨਾਂਅ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। 1993 ਵਿਚ 22ਵੀਂ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਸਾਇੰਸ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਮਦਰਾਸ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਡਲ ਦੀ ਚੋਣ ਹੋਈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਸਾਇੰਸ ਮਾਡਲਾਂ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ਵਿਚ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। 1997 ਵਿਚ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਚਿਲਡਰਨ ਸਾਇੰਸ ਕਾਂਗਰਸ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਨਾਂਅ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। ਸੰਨ 2000 ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਉੱਤਰੀ ਖਿੱਤੇ ਦੇ ਇਨਟੈਲ ਸਾਇੰਸ ਟੇਲੈਂਟ ਡਿਸਕਵਰੀ ਫੇਅਰ ਲਈ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਜਿੱਥੋਂ ਉਹ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਲਈ ਵੀ ਚੁਣੇ ਗਏ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੇ ਇਨਾਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਲੁਧਿਆਣਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਲੋਹਾ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਮੰਨਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਣਥੱਕ ਸਿੱਖਿਅਕ ਕਾਰਜਾਂ ਬਦਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ 1997 ਵਿਚ ਰਾਜ ਅਧਿਆਪਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਅਤੇ ਸੰਨ 2003 ਵਿਚ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਕੌਮੀ ਅਧਿਆਪਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ। ਸੇਵਾਮੁਕਤੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅੱਜ ਵੀ ਤਤਪਰ ਹਨ। ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਉਹ ਜਿੱਥੇ ਰੇਡੀਓ-ਟੀ.ਵੀ 'ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਧਰਮ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਵੀ ਸਿੱਖ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਸਕੂਲ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਵਜੋਂ ਅਤੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸਿਵਲ ਲਾਇਨ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਅ ਰਹੇ ਹਨ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਪੰਜਗਰਾਈਆਂ (ਸੰਗਰੂਰ)। -ਮੋਬਾਈਲ : 93565-52000.

ਪੰਚਾਇਤੀ ਚੋਣਾਂ ਲਈ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਆਜ਼ਾਦ ਹੈ ਔਰਤ?

ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਪੰਚਾਇਤੀ ਚੋਣਾਂ ਵਿਚ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ 50 ਫੀਸਦੀ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਔਰਤ ਦੇ ਮਾਣ-ਸਨਮਾਨ, ਬਰਾਬਰਤਾ ਲਈ ਇਕ ਠੋਸ ਕਦਮ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੀ ਜ਼ਮੀਨੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਇਸ ਕਦਮ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਔਰਤ ਨੂੰ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ? ਕੀ ਔਰਤ ਆਪਣੀ ਗੁਲਾਮੀ, ਬੇਵਸੀ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਸਕੇਗੀ? ਕੀ ਔਰਤ ਵੀ ਮਰਦ ਵਾਂਗ ਕੋਟ ਕਚਹਿਰੀ, ਸੱਥਾਂ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਸਲੇ ਜਾਂ ਝਗੜਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿਬੇੜ ਸਕੇਗੀ? ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਬਹੁਤ ਸਵਾਲ ਨੇ ਜੋ ਔਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਉੱਪਰ ਸਵਾਲ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਈਆਂ ਚੋਣਾਂ ਵਿਚ ਸਰਪੰਚੀ ਦੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੰਚ-ਸਰਪੰਚ ਔਰਤਾਂ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਵਿਚ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਜਾਂ ਪੰਚਾਇਤੀ ਮਤਿਆਂ ਉੱਪਰ ਅੰਗੂਠਾ-ਹਸਤਾਖਰ ਕਰਨ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕਾ-ਦੁੱਕਾ ਪਿੰਡ ਹੋਣਗੇ, ਜਿਥੇ ਔਰਤ ਨੇ ਆਜ਼ਾਦ ਸੋਚ ਅਨੁਸਾਰ ਪੰਚੀ-ਸਰਪੰਚੀ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ। ਭਾਵੇਂ ਔਰਤ ਅੱਜ ਹਰ ਇਕ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਹੈ ਪਰ ਪਿੰਡ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਗੁਲਾਮ ਹੀ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡ ਵਾਸੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਦੀ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਵੇਲੇ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਸਲੇ ਲਈ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦੇਣਗੇ? ਕਈ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਬੀ. ਏ., ਐਮ. ਏ. ਪਾਸ ਨੂੰਹਾਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਆਂਢੀ-ਗੁਆਂਢੀ ਵੀ ਵਾਕਿਫ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਉਹ ਕਦੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚ ਵਿਚਰਦੀਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਨੂੰਹ ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਸਮਝਦਾਰ, ਅਗਾਂਹਵਧੂ, ਉਸਾਰੂ ਸੋਚ ਦੀ ਹੋਵੇ ਪਰ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਉਹ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਈ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਵਿਚਰਨ ਦੀ ਪੂਰੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਈ ਭਾਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਰਪੰਚੀਆਂ ਵਿਚ ਵਿਚਰਦੇ ਹੋਣ ਪਰ ਔਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵੇਲੇ ਉਹ ਵੀ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਔਰਤ ਸਰਪੰਚੀ ਦੀ ਉਮੀਦਵਾਰ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਔਰਤ ਦੇ ਹੀ ਝਗੜੇ ਜਾਂ ਮਸਲੇ ਵਿਚ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਉਥੇ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਜਾਂ ਪੁੱਤਰ ਹੀ ਔਰਤ ਦੀ ਥਾਂ ਹਾਜ਼ਰੀ ਭਰਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਮਸਲੇ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਨੇ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਇਹ ਮੰਨਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਅਤਿਕਥਨੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿ ਔਰਤ ਦਾ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਸਿਰਫ ਇਕ ਢਾਲ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਮਰਦ ਸਮਾਜ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਔਰਤ ਸਾਹਮਣੇ ਤਾਂ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਸਮਾਜਿਕ, ਪਰਿਵਾਰਕ ਬੰਦਸ਼ਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਵਿਚਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀਆਂ। ਸਾਡੀ ਸੋਚ ਕਿਉਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਵਿਚ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਪਿੰਡ ਆਪਣੇ ਹੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਸੋ, ਲੋੜ ਔਰਤ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਬਦਲਣ ਦੀ, ਉਸ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਾਥ ਦੇਣ ਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ, ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਔਰਤ ਸਮਾਜ ਦਾ ਮਾਣ ਵਧਾ ਸਕੇ।

-ਮੋਬਾ: 88724-88769

ਸਾਰਥਿਕ ਯਤਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ

ਮਿਲਾਵਟਖੋਰੀ ਦੇ ਅਨੇਕਾਂ ਰੂਪ ਪ੍ਰਚਿੱਲਤ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਘਟੀਆ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਵਸਤੂ ਦੇ ਮੁੱਲ ਵੇਚਣਾ, ਮਾਪ-ਤੋਲ ਵਿਚ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਕਰਨੀ ਆਦਿ। ਪਰ ਅੱਜ ਇਸ ਦਾ ਰੂਪ ਸਭ ਤੋਂ ਭਿਆਨਕ ਤੇ ਖਤਰਨਾਕ ਹੱਦ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਮੌਕੇ ਸ਼ੁੱਧ ਤੇ ਮਿਆਰੀ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਵਾਲੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਉਪਲੱਬਧਤਾ ਬੇਹੱਦ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਮੌਕੇ ਕੁਇੰਟਲਾਂ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਰਸਾਇਣਾਂ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਦੁੱਧ, ਪਨੀਰ, ਖੋਆ ਤੇ ਬਰਫ਼ੀ ਆਦਿ ਬਣਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਚਮਕਦੇ ਸ਼ੋ-ਕੇਸਾਂ ਵਿਚ ਸਜਾ ਕੇ ਮੋਟੀ ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੇਲਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਵੀ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੀਆਂ ਮਿਠਾਈਆਂ ਦੇ ਨਾਂਅ 'ਤੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਜ਼ਹਿਰ ਵੇਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਨਿੱਜੀ ਸਫ਼ਾਈ ਅਤੇ ਕੰਮਕਾਰ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਪਰ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਿਹਤ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕੌਣ ਕਰਦਾ ਹੈ? ਭਾਵੇਂ ਸਿਹਤ ਵਿਭਾਗ ਵਲੋਂ ਫੂਡ ਸੇਫਟੀ ਦਸਤੇ ਬਣਾ ਕੇ ਚੈਕਿੰਗ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਦਸਤੇ ਵੀ ਮਿਲਾਵਟਖੋਰੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਵਿਚ ਬੇਵੱਸ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਵਿਭਾਗ ਕੋਲ ਅਮਲੇ-ਫੈਲੇ ਦੀ ਵੱਡੀ ਘਾਟ ਹੈ ਤੇ ਮਿਲਾਵਟਖੋਰੀ ਦਾ ਇਹ ਗੋਰਖਧੰਦਾ ਜੰਗੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਚਲਦਾ ਹੈ। ਵਸਤਾਂ ਦੇ ਸੈਂਪਲ ਭਰ ਕੇ ਬਸ ਰਸਮੀ ਜਿਹੀ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਮਿਲਾਵਟਖੋਰਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਸਖਤ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਖਾਣ-ਪੀਣ ਵਾਲੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੀ ਰਜਿਸਟਰੇਸ਼ਨ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਉਤਪਾਦ ਦੀ ਲੇਬਲਿੰਗ ਜ਼ਰੂਰ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਮਿਲਾਵਟ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਮਨੁੱਖਤਾਹੀਣ ਧੰਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਖਤ ਤੇ ਮਿਸਾਲੀ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮਿਲਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ, ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿਚ ਨਕਲੀ ਦੁੱਧ ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਬਣੇ ਪਦਾਰਥ ਫੜੇ ਜਾਣ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਨੂੰ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬਸ ਅਜਿਹੇ ਕੁਝ ਸਾਰਥਿਕ ਯਤਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਿਲਾਵਟਖੋਰੀ ਦੀ ਇਸ ਗੰਭੀਰ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਸ਼ਹਿਬਾਜ਼ਪੁਰਾ, ਨੇੜੇ ਰਾਏਕੋਟ (ਲੁਧਿਆਣਾ)। ਮੋਬਾ: 94630-90470 jit80@gmail.com

ਗਹਿਰੇ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ 'ਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਭੱਠਾ ਉਦਯੋਗ

ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਆਰਥਿਕ ਸਹਾਇਤਾ ਤੋਂ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਪੰਜਾਬ 'ਚ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਵਧਣ ਕਰਕੇ ਸਾਰਿਆਂ ਭੱਠਿਆਂ ਨੂੰ ਹਾਈ ਡਰਾਫ਼ਟ ਭੱਠੇ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ, ਜਿਸ ਦਾ ਸਮਾਂ 31 ਮਾਰਚ, 2019 ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਸੂਬਿਆਂ 'ਚ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਵਾਤਾਵਰਨ 'ਚ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਫੈਲਾ ਰਹੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਭੱਠਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਆਖੀ ਗਈ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ 'ਚ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਦੱਸਣਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਹਾਈ ਡਰਾਫ਼ਟ ਭੱਠੇ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਹਰੇਕ ਭੱਠਾ ਮਾਲਕ ਨੂੰ 40 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਖਰਚਣੇ ਪੈਣਗੇ, ਜੋ ਕਿ ਹਰੇਕ ਦੇ ਵੱਸ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਸਕੀਮ ਤਹਿਤ ਹਰ ਭੱਠਾ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਫੇਜ਼ ਬਿਜਲੀ ਕੁਨੈਕਸ਼ਨ ਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖਰਚੇ ਕਰਨੇ ਪੈਣਗੇ। ਭਾਵੇਂ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਕੁਝ ਭੱਠਾ ਮਾਲਕਾਂ ਨੇ ਇਹ ਤਕਨੀਕ ਅਪਣਾ ਲਈ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭੱਠਾ ਮਾਲਕ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਇਸ ਫ਼ੈਸਲੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਤੋਂ ਆਨਾਕਾਨੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਕਨੀਕ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਘਾਟੇ ਵੱਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਭੱਠਾ ਉਦਯੋਗ ਹੋਰ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ 'ਚ ਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਅਜਿਹੀ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਭੱਠੇ ਵਿਚ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਲਈ ਭੱਠੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਬੰਦ ਰਹਿਣਗੇ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਇਸ ਸਮੇਂ ਚੱਲ ਰਹੇ ਤਿੰਨ ਸੌ ਦੇ ਕਰੀਬ ਭੱਠਿਆਂ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵੀ ਇਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਣਗੇ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਵਧੇਗੀ ਤੇ ਇੱਟ ਦੀ ਕਿੱਲਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਕਈ ਗੁਣਾ ਵਧ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਭੱਠਿਆਂ ਲਈ ਇੱਟਾਂ ਪੱਥਣ ਵਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ 'ਤੇ ਲੱਤ ਵੱਜੇਗੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਭੱਠੇ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਵਲੋਂ ਸੀਮੈਂਟ ਅਤੇ ਫਲਾਈਐਡ ਵਾਲੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਦੀ ਘਰਾਂ 'ਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਰਤੋਂ ਤੇ ਕੋਲੇ, ਡੀਜ਼ਲ ਦੇ ਭਾਅ ਵਧਣ ਕਰਕੇ ਭੱਠਾ ਮਾਲਕ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਪੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਇਹ ਕਦਮ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਹੱਲ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੱਖਾਂ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਭੱਠੇ ਬੰਦ ਰੱਖਣ ਨਾਲ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਭੱਠਾ ਮਾਲਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਉਹ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਬਣਦਾ ਮਿਹਨਤਾਨਾ ਦੇਣ ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਔਰਤਾਂ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਕੱਚੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਦੀ ਪਥਾਈ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀ ਤੇ ਪਖਾਨਿਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਭੱਠਿਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਜੇ ਸਰਕਾਰ ਭੱਠਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਮੁਕਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਭੱਠਾ ਮਾਲਕਾਂ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਤਕਨੀਕ ਵਾਲਾ ਭੱਠਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਬਸਿਡੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਤੇ ਸੁਚੱਜੀ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਮੁਕਤ ਭੱਠੇ ਚਲਾਏ ਜਾਣ, ਤਾਂ ਹੀ ਭੱਠਾ ਉਦਯੋਗ ਨੂੰ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

-ਪਿੰਡ ਸੋਹੀਆਂ, ਡਾਕ: ਚੀਮਾ ਖੁੱਡੀ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ।

ਭੀਖ ਮੰਗਣਾ ਮਜਬੂਰੀ ਜਾਂ ਪੇਸ਼ਾ

ਇਹ ਕੋਈ ਅਤਿਕਥਨੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੇ ਟਿੱਲੇ ਉੱਪਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਭਖਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਭਿਖਾਰੀ ਜਾਂ ਭੀਖ ਮੰਗਣਾ। ਪਿੰਡਾਂ-ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਗਲੀ-ਮੁਹੱਲਿਆਂ, ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨਾਂ, ਮੇਲਿਆਂ, ਬੱਸ ਅੱਡਿਆਂ, ਬੱਤੀਆਂ-ਚੌਕਾਂ, ਭੀੜ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨਾਂ, ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ, ਰੇਲ ਗੱਡੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜਿੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਆਉਣ-ਜਾਣ ਵੱਧ ਹੋਵੇ, ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਆਮ ਵੇਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲੋਕ ਤਰਸ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਭੀਖ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਦਿਨ-ਬ-ਦਿਨ ਭਿਖਾਰੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਪਿੱਛੇ ਮਜਬੂਰੀ ਜਾਂ ਪੇਸ਼ਾ ਕੁਝ ਵੀ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। 16 ਮਈ 2018 ਨੂੰ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਨੂੰ ਅਪਰਾਧ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਸੰਬੰਧੀ ਜਨਹਿੱਤ ਅਰਜ਼ੀ 'ਤੇ ਸੁਣਵਾਈ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦਿੱਲੀ ਹਾਈਕੋਰਟ ਨੇ ਇਕ ਅਹਿਮ ਟਿੱਪਣੀ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਸਰਕਾਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਭੀਖ ਮੰਗਣਾ ਅਪਰਾਧ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉੱਚ ਅਦਾਲਤ ਦੀ ਇਹ ਟਿੱਪਣੀ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸੰਬੰਧਤ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਨਜਿੱਠਣ ਸੰਬੰਧੀ ਨੀਤੀਆਂ ਦੀ ਅਸਫ਼ਲਤਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਸੰਬੰਧੀ ਅਜੇ ਕੋਈ ਕੇਂਦਰੀ ਕਾਨੂੰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਸੰਬੰਧੀ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸੂਬੇ ਬੰਬੇ ਪ੍ਰੀਵੈਂਸ਼ਨ ਆਫ਼ ਬੈਗਿੰਗ ਐਕਟ 1959 ਦਾ ਅਨੁਸਰਣ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਭੀਖ ਮੰਗਦੇ ਫੜੇ ਜਾਣ 'ਤੇ ਇਕ ਸਾਲ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਭੀਖ ਮੰਗਦੇ ਫੜੇ ਜਾਣ 'ਤੇ 3 ਤੋਂ 10 ਸਾਲ ਤੱਕ ਕੈਦ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਭੀਖ ਮੰਗਣੀ ਅਤੇ ਭੀਖ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕਰਨਾ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਪ੍ਰੀਵੈਨਸ਼ਨ ਆਫ਼ ਬੈਗਰੀ ਐਕਟ 1971 ਅਤੇ ਜੁਵੇਨਾਈਲ ਜਸਟਿਸ (ਕੇਅਰ ਐਂਡ ਪ੍ਰੋਟੈਕਸ਼ਨ ਆਫ਼ ਚਿਲਡਰਨ) ਐਕਟ 2015 ਅਧੀਨ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਭੀਖ ਲਈ ਪ੍ਰੋਤਸਾਹਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ 3 ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ 5 ਸਾਲ ਤੱਕ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਅਤੇ ਇਕ ਲੱਖ ਤੱਕ ਦਾ ਜੁਰਮਾਨਾ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬਿਹਤਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਅਤੇ ਸਬੰਧਤ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਲਈ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਯੋਗ ਨੀਤੀ ਨੂੰ ਅਮਲੀ ਰੂਪ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਭੀਖ ਅਤੇ ਭਿਖਾਰੀ ਤੋਂ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਮੁਕਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ। ਸੱਭਿਅਕ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਵਿਚ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿਸੇ ਜ਼ਰੂਰਤਮੰਦ ਨੂੰ ਖਾਣਾ, ਕੱਪੜੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਯੋਗ ਸਾਧਨ ਰਾਹੀਂ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਪਰ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿੱਤੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸੰਕੋਚ ਕਰਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮੂਰਖਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿਆਨਤਦਾਰੀ ਜਾਂ ਮੂਰਖਤਾ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤੇ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਜਾਂ ਮੰਗਵਾਉਣ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਸਾਧਨ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਬਰੜ੍ਹਵਾਲ, ਲੰਮਾ ਪੱਤੀ, ਤਹਿ: ਧੂਰੀ (ਸੰਗਰੂਰ)।
bardwal.gobinder@gmail.com

ਕੋਈ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਸਾਈਕਲਾਂ 'ਤੇ ਲਗਦੇ ਸੀ ਟੋਕਨ

ਕਦੇ ਉਹ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਲੋਕੀਂ ਪੈਦਲ ਸਫਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਮਾਂ ਬਦਲਿਆ ਫਿਰ ਊਠਾਂ-ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ। ਫਿਰ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੂਝ-ਬੂਝ ਦੇ ਨਾਲ ਪਹੀਏ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪਹੀਆ ਗੱਡੀਆਂ ਹੋਂਦ ਵਿਚ ਆਈਆਂ। ਸਫ਼ਰ ਲਈ ਤਾਂਗਿਆਂ ਤੇ ਗੱਡਿਆਂ ਦੀ ਈਜਾਦ ਹੋਈ। ਫਿਰ ਪੈਟਰੋਲ ਤੇ ਡੀਜ਼ਲ ਵਾਲੀਆਂ ਬੱਸਾਂ, ਕਾਰਾਂ, ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ, ਸਕੂਟਰ, ਰੇਲ ਗੱਡੀਆਂ ਆਦਿ ਤਕਨੀਕੀ ਵਾਹਨ ਹੋਂਦ ਵਿਚ ਆ ਗਏ। ਵਿਗਿਆਨ ਦੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਖੋਜਾਂ ਨੇ ਆਵਾਜਾਈ ਦੇ ਵਿਚ ਭਾਰੀ ਇਨਕਲਾਬ ਲੈ ਆਂਦਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਤਾਂਗਿਆ ਤੇ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਆਦਿ ਆਵਾਜਾਈ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਘਟਦੀ ਗਈ। ਪਰ ਸਾਈਕਲ ਅੱਜ ਵੀ ਅਜਿਹੀ ਸਵਾਰੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਵਿਰਸੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅਸਵਾਰੀ ਹੈ। ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਸੜਕਾਂ ਉੱਤੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਕੂਟਰ, ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ, ਕਾਰਾਂ, ਬੱਸਾਂ, ਟਰੱਕ ਆਦਿ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੜਕੀ ਟੈਕਸ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਕੁਝ ਰੁਪਏ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਦੇਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਰਕਾਰ ਸੜਕਾਂ ਦੀ ਦੇਖ-ਰੇਖ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮੁਰੰਮਤ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਸਕੂਟਰਾਂ, ਮੋਟਰਸਾਈਕਲਾਂ, ਕਾਰਾਂ, ਬੱਸਾਂ ਏਨੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਭਾਵ ਅੱਜ ਤੋਂ 4-5 ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਦੋਂ ਆਉਣ-ਜਾਣ ਲਈ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਹੀ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਵੇਲੇ ਸਾਈਕਲ ਰੱਖਣਾ ਵੀ ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਸੜਕੀ ਟੈਕਸ ਅਦਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸਾਈਕਲ ਦਾ ਟੈਕਸ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਅਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਪੰਚਾਇਤ ਸੰਮਤੀ ਗਰਾਮ ਪੰਚਾਇਤ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਜਮ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਥੋਂ ਇਕ ਪਿੱਤਲ ਦਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਟੋਕਨ ਮਿਲਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਅਦਾ ਕੀਤੇ ਟੈਕਸ ਦਾ ਸਾਲ, ਟੋਕਨ ਨੰਬਰ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਨਾਂਅ ਉਕਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਕ ਟੋਕਨ ਦੀ ਰਸੀਦ ਵੀ ਮਿਲਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਵੀ ਅਦਾ ਕੀਤੀ ਰਕਮ, ਸਾਲ, ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਮਾਲਕ ਦਾ ਨਾਂਅ ਤੇ ਟੋਕਨ ਨੰਬਰ ਲਿਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਾਗਜ਼ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿਚ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਟੋਕਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੋਲ, ਚੌਰਸ, ਤਿਕੋਣੇ, ਛੇ ਪਹਿਲੂ, ਫੁੱਲ ਵਰਗੇ, ਦਰਖਤ ਵਰਗੇ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਇਨਾਂ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲਾਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਲਗਾਉਣਾ ਓਨਾ ਹੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਸਕੂਟਰ, ਗੱਡੀ ਦੀ ਆਰ.ਸੀ. ਨਾਲ ਰੱਖਣਾ। ਮੌਕੇ-ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ, ਪੰਚਾਇਤ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਜਾਂਚ ਵੀ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਕਿਸ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਟੋਕਨ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸ 'ਤੇ ਨਹੀਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਪੰਚਾਇਤਾਂ ਲਈ ਅਤੇ ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾਵਾਂ ਲਈ ਇਹ ਇਕ ਆਮਦਨ ਦਾ ਜ਼ਰੀਆ ਸੀ। ਸਾਈਕਲ ਟੋਕਨ ਲਗਪਗ ਸੰਨ 75-76 ਤਕ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਸਕੂਟਰਾਂ, ਮੋਟਰਸਾਈਕਲਾਂ ਨੇ ਲੈ ਲਈ ਅਤੇ ਇਹ ਵਿਰਾਸਤੀ ਵਸਤੂ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ।

-ਪਿੰਡ ਦੀਵਾਲਾ, ਤਹਿਸੀਲ ਸਮਰਾਲਾ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਲੁਧਿਆਣਾ। ਮੋ: 98763-22677

ਨਸ਼ਿਆਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਹੋਕੇ ਦੇ ਮਿਸ਼ਨ 'ਤੇ ਨਿਕਲਿਆ ਕਰਨਾਟਕੀ ਸਿੱਖ ਅਮਨਦੀਪ ਸਿੰਘ

ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਵਿਰਲੇ ਇਨਸਾਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਸਮੁੱਚੀ ਲੋਕਾਈ ਦੇ ਦਰਦਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਜਜ਼ਬ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਇਕ ਮਹਾਂ ਮਨੁੱਖ ਹੈ ਸੂੁਬਾ ਕਰਨਾਟਕ ਦੇ ਬੈਂਗਲੁਰੂ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪੈਂਦੇੇ ਪਿੰਡ ਚਿਕਤਕੂਪਤੀ ਵਿਚ ਜੰਮਿਆ ਮਹਾਂਦੇਵ ਰੈਡੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਭਰਪੂਰ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਅੰਦਰ ਸਮੋ ਕਿ 1975 ਨੂੰ ਬੈਂਗਲੁਰੂ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਮਿਸ਼ਨ ਵਿਖੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਪਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅਮਨਦੀਪ ਸਿੰਘ ਖ਼ਾਲਸਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਇਕ ਦਿਨ ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਦੇ ਕਿਸੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਸ਼ਾ ਲੈਣ ਕਾਰਨ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਇਹ ਸਦਮਾ ਉਸ ਲਈ ਨਾ-ਬਰਦਾਸ਼ਤਯੋਗ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ। ਮਨ ਨੂੰ ਐਸੀ ਡੂੰਘੀ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਕਿ ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਨੇ ਆਪਣਾ ਘਰ-ਬਾਰ, ਸ਼ਹਿਰ ਤੇ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਤੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨਾਲ ਲਿਪਤ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਨ 2008 ਨੂੰ 1 ਜਨਵਰੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਭਾਈ ਅਮਨਦੀਪ ਸਿੰਘ ਖ਼ਾਲਸਾ ਵਿਸ਼ਵ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਖਿਲਾਫ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਲੈ ਕੇ ਸਾਈਕਲ ਉੱਪਰ ਭਾਰਤ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਨਿਕਲਿਆ। ਪੰਜ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਕੰਨੜ, ਤੇਲਗੂ, ਤਾਮਿਲ, ਹਿੰਦੀ, ਪੰਜਾਬੀ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਗਿਆਤਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੇ 26 ਸੂਬਿਆਂ ਵਿਚ ਸਫਰ ਦੌਰਾਨ ਬੋਲੀ ਦੀ ਕਦੇ ਵੀ ਦਿੱਕਤ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਤਪਦੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਤੇ ਠਰਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦਾ ਕੋਨਾ-ਕੋਨਾ ਛਾਣ ਮਾਰਿਆ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਵੱਡੇ ਪਿੰਡ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਲੈਂਦਿਆਂ ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂਅ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਅਹਿਮ ਗਿੰਨੀਜ਼ ਬੁੱਕ ਆਫ ਵਰਲਡ ਰਿਕਾਰਡ ਵਿਚ ਦਰਜ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਕ ਚੰਗੇ ਤਕੜੇ ਰੈਡੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਜਨਮੇ ਅਮਨਦੀਪ ਸਿੰਘ ਨੇ 10 ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ, ਸਿਰਫ ਸਾਈਕਲ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਰੈਣ ਬਸੇਰਾ ਬਣਾ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਉੱਤੇ ਬਿਸਤਰਾ, ਸਟੋਵ, ਬਰਤਨ, ਆਟਾ, ਦਾਲਾਂ ਸਮੇਤ ਸਾਰਾ ਰੋਜ਼ਮਰ੍ਹਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦਾ ਸਾਮਾਨ, ਜਿਸ ਦਾ ਭਾਰ ਲਗਪਗ 60 ਕਿਲੋ ਬਣਦੈ, ਲੈ ਕੇ ਭਾਰਤ ਗਾਹ ਮਾਰਿਆ। ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਰਾਤ ਪੈਣ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਖਾਣਾ ਆਪ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਇਸ ਅਨੋਖੇ ਖ਼ਾਲਸੇ ਨੇ ਹੁਣ ਤੱਕ 8 ਸਾਈਕਲ, 50 ਟਾਇਰ ਤੇ 40 ਟਿਊਬਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਪੰਜਾਬ ਸਮੇਤ ਭਾਰਤ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਅੱਗੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਅਤੇ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੋਕਾ ਲਿਖ ਇਕ ਵੱਡੀ ਤਖਤੀ ਸਜਾ ਕੇ ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਅੱਜ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਖੁਸ਼ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੈ। ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਗਿਲਾ ਕਰਦਾ ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਕਹਿੰਦੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਹੀ ਫਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਨਿਭਾਇਆ। ਆਉਂਦੇ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਗਿੰਨੀਜ਼ ਬੁੱਕ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਸੱਦੇ 'ਤੇ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾ ਰਹੇ ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਾਸ਼! ਮੇਰੀ ਕੌਮ, ਮੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਰੰਗਲੇ ਦਿਨ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਆਉਣ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੇਧ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੇ ਗਲਤ ਸੰਗਤ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਮਾੜੀਆਂ ਅਲਾਮਤਾਂ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਭਾਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਛੇਤੀ ਹੀ ਵਿਦੇਸ਼ੋਂ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਮਿਸ਼ਨ ਲਈ ਚੱਲ ਪਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇਕੋ-ਇਕ ਮਕਸਦ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਅਤੇ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਜੰਗ ਹੈ।

-ਮੁੱਖ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸਕੱਤਰ, ਵਿਸ਼ਵ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕ ਮੰਚ। ਮੋਬਾ: 94634-63136

ਸਾਡੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ

ਘਰ ਦੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਕੱਚਾ ਥਾਂ ਵੇਖ ਕੇ ਅਸੀਂ 2-3 ਬੈਂਗਣਾਂ ਦੇ ਬੂਟੇ ਤੇ ਇਕ-ਦੋ ਤੁਲਸੀ ਦੇ ਬੂਟੇ ਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਤੁਲਸੀ ਤਾਂ ਪੱਤੇ ਕੱਢ ਕੇ ਫ਼ੈਲਰ ਗਈ ਪਰ ਬੈਂਗਣਾਂ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਫ਼ਲ ਨਾ ਲੱਗਿਆ। ਵੱਡੇ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋ ਗਏ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਕ ਮੱਕੜੀ ਬੈਂਗਣਾਂ ਦੇ ਬੂਟੇ ਤੋਂ ਤੁਲਸੀ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਦੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੱਕ ਆਪਣਾ ਜਾਲ਼ਾ ਬੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਪੂਰਾ ਰਸਤਾ ਬੰਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਲ ਚੁੱਪ ਨਾ ਬੈਠੀ, ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਨਿਹਚਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਮੁਕੰਮਲ ਕਰਕੇ ਉਹ ਬੈਂਗਣ ਦੇ ਪੱਤੇ ਦੇ ਨਾਲ ਸੁੰਗੜ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹਨੇਰਾ ਹੋਣ 'ਤੇ ਅਨੇਕਾਂ ਛੋਟੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ-ਮੱਛਰ ਉਥੋਂ ਦੀ ਲੰਘਣ ਦੀ ਗਲਤੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁਣੇ ਜਾਲ ਵਿਚ ਫ਼ਸ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਿਰਫ਼ ਖ਼ੂਨ ਪੀ ਕੇ ਥੱਲੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਨਵੇਂ ਆਏ ਹੋਰ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਫ਼ਿਰ ਜਕੜ ਲੈਂਦੀ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਸਾਰਾ ਕੌਤਕ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਵੀ ਇਵੇਂ ਇਕ ਮੱਕੜੀ ਸ਼ਰ੍ਹੇਆਮ ਸਬੂਤਾ ਖਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਖ਼ੂਨ ਚੂਸ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਉਸ ਦੇ ਬੁਣੇ ਜਾਲ ਵਿਚ ਫ਼ਸ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ 70 ਸਾਲ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਮੱਕੜੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਾਡੀ ਸਾਡੀ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਜੋ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਾਲ ਬੁਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਵਿਚ ਫ਼ਸਾ ਕੇ ਖ਼ੂਨ ਚੂਸ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ।

-ਜਗਤਾਰ ਬੈਂਸ
ਮੋਬਾ: 81461-12311

ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਲ

ਖੁਦਗਰਜ਼ੀ ਦੀ ਇਸ ਰਾਹ 'ਤੇ ਮਨੁੱਖ ਏਨਾ ਅੱਗੇ ਵਧ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਉਸ ਦਾ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਨਾ ਨਾਮੁਮਕਿਨ ਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਤਾਜ਼ਾ ਉਦਹਾਰਨਾਂ ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਵਿਚ ਸੁਰਖੀਆਂ ਬਣ ਕੇ ਉੱਭਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਪਹਿਲੀ ਸਮੱਸਿਆ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਵਧ ਰਹੇ ਪਾਰੇ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਆਉਂਦੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਲਈ ਖਤਰੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਸੰਤੁਲਿਤ ਵਾਤਾਵਰਨ ਨੂੰ ਮੁੜ ਲੀਹ 'ਤੇ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਵਲੋਂ 2030 ਤੱਕ ਗ੍ਰੀਨ ਹਾਊਸ ਗੈਸਾਂ ਦੇ ਉਤਸਰਜਨ 'ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕਈ ਉਪਾਅ ਸੁਝਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਵੀ ਮਾਨਸੂਨ ਦੌਰਾਨ ਕੇਰਲ, ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼, ਬਿਹਾਰ, ਮੱਧ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਸਮੇਤ ਕਈ ਹੋਰ ਰਾਜਾਂ 'ਚ ਵਿਗੜੇ ਹਾਲਾਤ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਇਸ ਦਿਸ਼ਾ 'ਚ ਪਹਿਲਕਦਮੀ ਕਰਨ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ।
ਦੂਜੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦੂਸ਼ਿਤ ਹੋ ਰਹੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸੋਮਿਆਂ ਵਿਚ ਕਾਰਖਾਨਿਆਂ ਤੋਂ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਜ਼ਹਿਰ ਘੋਲ ਕੇ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਲਈ ਕਬਰ ਖੋਦ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਧਾਰਮਿਕ ਮਹੱਤਵ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਗੰਗਾ ਨਦੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਸਨ 2011 ਵਿਚ 115 ਦਿਨ ਦਾ ਮਰਨ ਵਰਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਵਾਮੀ ਨਿਗਮਾਨੰਦ ਅਤੇ ਇਸੇ ਮਹੀਨੇ 111 ਦਿਨ ਤੱਕ ਮਰਨ ਵਰਤ ਕਰਕੇ ਮੌਤ ਨੂੰ ਗਲਵਕੜੀ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਸਵਾਮੀ ਗਿਆਨ ਸਵਰੂਪ ਦੇ ਬਲੀਦਾਨ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਸਰਕਾਰਾਂ ਹੱਥ 'ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਕੇ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਇਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ। ਗੰਗਾ ਦੀ ਸਫਾਈ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਵੱਛ ਗੰਗਾ ਮਿਸ਼ਨ ਵਲੋਂ ਉਸ ਵਿਚ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਪਦਾਰਥ ਘੋਲਣ ਵਾਲੀਆਂ 350 ਕੰਪਨੀਆਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਦਿਸ਼ਾ 'ਚ ਕੁਝ ਸੁਧਾਰ ਆਵੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਐਨ.ਜੀ.ਟੀ. ਵਲੋਂ ਦਿੱਲੀ ਸਰਕਾਰ ਉੱਤੇ ਯਮੁਨਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸਟੀਲ ਕੰਪਨੀ ਖਿਲਾਫ਼ ਕੋਈ ਠੋਸ ਕਾਰਵਾਈ ਨਾ ਕੀਤੇ ਜਾਣ 'ਤੇ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ 50 ਕਰੋੜ ਦਾ ਜੁਰਮਾਨਾ ਵੀ ਸਵਾਗਤਯੋਗ ਫੈਸਲਾ ਹੈ।
ਤੀਜੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹਵਾ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਕਰ ਰਹੀ ਪਰਾਲੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਸਰਕਾਰ ਜਿਥੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਉੱਤੇ ਉਸ ਵਲੋਂ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਗਏ ਫੈਸਲੇ ਨਾ ਮੰਨਣ ਦੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਕਿਸਾਨਾਂ ਵਲੋਂ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲੀਅਤ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਬਾਹਰ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਦੇ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਵਿਚ ਹੀ ਮਿਲਾਏ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਦੇ ਉਸ ਤੋਂ ਖਾਦ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਦੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਜੋ ਕਿ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿਚ ਕਿਸਾਨਾਂ ਲਈ ਉਪਲਬਧ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਸਨ, ਉਹ ਵੀ ਟਾਲ ਮਟੋਲ ਕਰਕੇ ਸਬਸਿਡੀ 'ਤੇ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਕਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਵੀ ਮਸ਼ੀਨ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਖਰਚਾ ਅਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਸਤਾ ਰੋਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਘੁੰਮਣਘੇਰੀ ਵਿਚ ਨੁਕਸਾਨ ਆਮ ਆਦਮੀ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਹਵਾ ਕਰਕੇ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਮਾਜ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹਰੇਕ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਰੱਖਣ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਵਲੋਂ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਨਮੋਲ ਤੋਹਫਿਆਂ ਦੀ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ ਪ੍ਰਤੀ ਜਾਗਰੂਕ ਹੋਣ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਨਾ ਸਿਰਫ ਆਪਣੀ ਜਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਬਲਕਿ ਪੂਰੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਡੇ ਵਲੋਂ ਚੁਣੇ ਗਏ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਉਦਯੋਗਿਕ ਘਰਾਣਿਆਂ ਦੇ ਹਿਤਾਂ ਨੂੰ ਤਵੱਜੋ ਦੇਣ ਲੱਗ ਜਾਣ ਤਾਂ ਜਨਤਾ ਦੀ ਹੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹੁਕਮਰਾਨਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਵਾਅਦਿਆਂ ਦੀ ਯਾਦ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਵਾਏ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਾਫ਼ ਪਾਣੀ ਪੀਣਾ, ਸਾਫ਼ ਹਵਾ 'ਚ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਅਤੇ ਸਵੱਛਤਾ ਪ੍ਰਤੀ ਲੋੜੀਂਦੇ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣਾ ਸਾਡਾ ਹੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮੁਨਾਫਾਖੋਰੀ ਦੀ ਥਾਂ ਰੋਗਮੁਕਤ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਅਹਿਮੀਅਤ ਦਈਏ।

-ਅਸਿਸਟੈਂਟ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ, ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਜਨਸੰਚਾਰ, ਲਾਇਲਪੁਰ ਖਾਲਸਾ ਕਾਲਜ, ਜਲੰਧਰ।
vijaytakapoor@gmail.com

ਮਾਣ-ਮੱਤੇ ਅਧਿਆਪਕ-15

ਅਧਿਆਪਨ ਕਾਰਜ ਨੂੰ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕੌਮੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ-ਡਾ: ਓਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸੇਤੀਆ

ਸ੍ਰੀ ਓਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸੇਤੀਆ ਅਧਿਆਪਕ ਵਰਗ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਉਹ ਮਾਣਮੱਤੀ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਸਲਿਊਟ ਕਰਨ ਲਈ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਦੀ ਸੱਚੀ ਕਿਰਤ ਕਰਕੇ ਐਮ.ਏ. ਪੰਜਾਬੀ, ਐਮ.ਫਿਲ., ਐਮ.ਐੱਡ., ਪੀ.ਐਚ.ਡੀ. ਤੱਕ ਗਿਆਨ ਹਾਸਲ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸ੍ਰੀ ਸੇਤੀਆ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਫਾਜ਼ਿਲਕਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਖੁੱਬਣ ਵਿਚ 6 ਅਕਤੂਬਰ, 1963 ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਸ੍ਰੀ ਮਦਨ ਲਾਲ ਸੇਤੀਆ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਸ੍ਰੀਮਤੀ ਈਸ਼ਵਰ ਦੇਵੀ ਦੇ ਘਰ ਜਨਮੇ ਸ੍ਰੀ ਸੇਤੀਆ ਨੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਇਕ ਚੰਗੀ ਸੋਚ ਨਾਲ ਨਵੀਆਂ ਲੀਹਾਂ ਹੀ ਪਾਈਆਂ ਹਨ। ਜਵਾਹਰ ਨਵੋਦਿਆ ਵਿਦਿਆਲਿਆ ਬਲੀਆ ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਤੋਂ 14 ਜੁਲਾਈ, 1990 ਨੂੰ ਅਧਿਆਪਨ ਕਾਰਜ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਸ੍ਰੀ ਸੇਤੀਆ 14 ਮਾਰਚ, 1996 ਨੂੰ ਬਤੌਰ ਪੰਜਾਬੀ ਲੈਕਚਰਾਰ ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਖੂਹੀਆਂ ਸਰਵਰ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਫਾਜ਼ਿਲਕਾ ਵਿਚ ਤਾਇਨਾਤ ਹੋਏ।
ਉਸ ਉਪਰੰਤ ਉਹ ਸ਼ਹੀਦ ਭਾਈ ਮਤੀ ਦਾਸ ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਲੌਂਗੋਵਾਲ, 2009 ਵਿਚ ਸਿਪਾਹੀ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਸ਼ੇਰੋ, ਸਾਲ 2011 ਤੋਂ 2017 ਤੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਮਾਡਲ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਕੁਲਰੀਆਂ ਮਾਨਸਾ ਵਿਖੇ ਕਰੀਬ 12 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਦਾਨ ਵਜੋਂ ਲਗਵਾਏ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਚਾਰ ਪਾਰਕ, ਝੂਲੇ, ਕਮਰੇ, ਬਾਥਰੂਮ, ਸਟੇਜ, ਵਰਾਂਡਾ ਅਤੇ 8 ਅਧਿਆਪਕ ਪੀ.ਟੀ.ਏ. 'ਤੇ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਾਇੰਸ, ਕਾਮਰਸ ਤੇ ਆਰਟਸ ਤੇ 100 ਫੀਸਦੀ ਨਤੀਜੇ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਸਿਪਾਹੀ ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਸ: ਸੀ: ਸੈ: ਸਕੂਲ ਸ਼ੇਰੋ ਵਿਖੇ ਬਤੌਰ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨਿਭਾਅ ਰਹੇ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਆਪਮੁਹਾਰੇ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਵਧ-ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਕੰੰਮ ਕੀਤਾ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਾਲੇ ਦੌਰ ਮੌਕੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੀੜਤਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਭਰ ਜਵਾਨੀ ਵਿਚ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦ-ਏ-ਆਜ਼ਮ ਰਾਜ ਯੁਵਾ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ। ਲੋੜਵੰਦ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ, ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ 7 ਵਜੇ ਤੱਕ ਵਾਧੂ ਸਮਾਂ ਲਗਾ ਕੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ, ਲੋੜਵੰਦ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਲਈ ਮਾਪਿਆਂ ਵਾਲੇ ਫਰਜ਼ ਪੂਰੇ ਕਰਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੁਢਲਾ ਕਾਰਜ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਐਨ.ਸੀ.ਸੀ., ਸਕਾਊਟਿੰਗ, ਐਨ.ਐਸ.ਐਸ. ਵਿਚ ਕੌਮੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਮੱਲਾਂ ਮਾਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਅਤੇ 800 ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮੁਢਲੀ ਸਹਾਇਤਾ ਤੇ ਹੋਮ ਨਰਸਿੰਗ ਵਿਚ ਟ੍ਰੇਂਡ ਕਰਕੇ ਲੋਕ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਸ੍ਰੀ ਸੇਤੀਆ ਨੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਖਿਲਾਫ ਵੀ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗਰੂਕ ਕਰਨ ਦੀ ਮੁਹਿੰਮ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਕੂਲ ਦਾ ਆਲਾ-ਦੁਆਲਾ ਹਰਿਆ-ਭਰਿਆ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਇਕ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ 'ਗੁਲਦਸਤਾ' ਨਾਮੀ ਪੁਸਤਕ ਉਪਰੰਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ 'ਸਾਈਂ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਸ਼ਾਹ ਦੀਆਂ ਕਾਫੀਆਂ ਤੇ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਅਧਿਐਨ' ਪੁਸਤਕ ਨਾਲ ਸਾਹਿਤ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਨਿੱਗਰ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਇਸ ਵੱਡੇ ਮੁਕਾਮ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਵੀ ਨਿਮਰਤਾ ਤੇ ਸਾਦਗੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਗੁਣ ਹਨ। ਇਸ ਮਾਣਮੱਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਸਾਲ 2013 ਵਿਚ ਰਾਜ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਰਾਜ ਪੱਧਰੀ ਅਧਿਆਪਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਅਤੇ 2016 ਵਿਚ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਕੌਮੀ ਅਧਿਆਪਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਨਿਸਟਰੀ ਆਫ ਯੂਥ ਸਰਵਿਸ ਪੰਜਾਬ ਐਵਾਰਡ, ਡਾ: ਰਾਧਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਨ ਯਾਦਗਾਰੀ ਪੁਰਸਕਾਰ, ਐਮੀਨੇਟ ਬੈਸਟ ਕਪਲ ਟੀਚਰ ਰਾਜ ਪੁਰਸਕਾਰ, ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਗਿਆਨ ਪੀਠ ਪੁਰਸਕਾਰ, ਉਪ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਪੁਰਸਕਾਰ, ਐਨ.ਸੀ.ਸੀ. ਕਮੈਨਡੇਸ਼ਨ ਐਵਾਰਡ 2014 ਤਹਿਤ ਕੈਪਟਨ ਰੈਂਕ ਸਮੇਤ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਲ ਹੈ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਿਰਸੁਆਰਥ ਕਾਰਜ ਅਜੇ ਵੀ ਜਾਰੀ ਹਨ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਇਹੀ ਅਰਦਾਸ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਵਿਚ ਰੱਖੇ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਸਿੱਖਿਆ ਜਗਤ ਲਈ ਹੋਰ ਉੱਚੀ ਉਡਾਨ ਭਰ ਸਕਣ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਪੰਜਗਰਾਈਆਂ (ਸੰਗਰੂਰ)। ਮੋਬਾ: 936565-52000

ਰਿਸ਼ਤੇ ਸੰਭਾਲਣਾ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਲੋੜ

ਰਿਸ਼ਤੇ-ਨਾਤੇ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਵਜੂਦ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹੀ ਮਨਫ਼ੀ ਕਰ ਦਈਏ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਿਚ ਅੰਤਰ ਹੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਜਨਮ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਡੇ ਅਣਗਿਣਤ ਰਿਸ਼ਤੇ ਜੁੜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਕ ਬੱਚੇ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਸੰਸਾਰ ਵੀ ਵਧਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਾਂ-ਬਾਪ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਮਮਤਾ, ਤਿਆਗ, ਸਮਰਪਣ, ਦਇਆ ਤੇ ਅਨੁਸ਼ਾਸਤ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣਾ ਸਿੱਖਦੇ ਹਾਂ। ਭੈਣ-ਭਰਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਪਿਆਰ, ਸਤਿਕਾਰ, ਸਨੇਹ, ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਰਗੇ ਗੁਣ ਸਿੱਖਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਡਾ ਸਮਾਜ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਇਕ-ਦੂਜੇ ਕੋਲੋਂ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਸਿੱਖ-ਸਿਖਾ ਕੇ ਹੀ ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।
ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹਵਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹੜੇ ਸਾਡੇ ਆਸੇ-ਪਾਸੇ ਰਹਿ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਸਾਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜੇ ਕਿਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਨਾ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਹਾਲਾਤ ਦੁਖਦਾਈ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਣ ਲਈ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਕੱਲਤਾ ਭੋਗਣਾ ਬੜਾ ਔਖਾ ਹੈ। ਇਹੀ ਸਾਨੂੰ ਭਟਕਣ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਵਰਗੇ ਰਾਹ ਵੱਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਵੀ ਰੋਕਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਪਰਿਵਾਰਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਿੜਕ ਰਹੇ ਹਨ। ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਨੀਂਹ ਕਮਜ਼ੋਰ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹਨ। ਅੱਜ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਉੱਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਾਰੂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਰਕਿਨਾਰ ਹੁੰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਤੇ ਮੋਬਾਈਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਆਪਸ ਵਿਚ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੇ ਹੋਇਆਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਮੋਬਾਈਲ ਨੂੰ ਤੱਕਦੇ ਰਹਿਣਾ ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਆਪਸੀ ਪਿਆਰ, ਇੱਜ਼ਤ, ਸਮਾਂ ਦੇਣਾ, ਸਹੀ ਤਾਲਮੇਲ ਬਿਠਾਉਣਾ, ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਤੇ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜਾਚ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਸਿਰਫ ਇਕ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਦੂਜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਵੀ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਾਂ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਰੱਖੀ ਰੇਤ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਤੇ ਹਲਕੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਫੜ ਕੇ ਰੱਖਾਂਗੇ ਤਾਂ ਬਣੇ ਰਹਿਣਗੇ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦਬਾਅ ਪੈਂਦੇ ਹੀ ਹੱਥ ਤੋਂ ਤਿਲਕ ਜਾਣਗੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹਰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਭਰਪੂਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਉਲਝਣ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਔਖੀ ਘੜੀ ਵਿਚ ਸਾਡਾ ਰਾਹ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਾਂ ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। 'ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ?' ਇਹ ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ, ਬਲਕਿ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿਚ ਕਿੰਨਾ ਆਪਣਾਪਨ ਹੈ, ਕਿੰਨਾ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਜੁੜਾਅ ਹੈ, ਇਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚਲੀ ਨਿੱਘ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚਲਦੀ ਹੈ। ਦੁੱਖ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ। ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਭਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹੀ ਤਾਂ ਜਾਦੂ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੋਹ ਭਿੱਜੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ। ਇਕ ਰੂਹ ਨਾਲ ਰੂਹ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਥੇ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੀ ਲਗਦਾ ਹੈ? ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਬੇਹੱਦ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ। ਰਿਸ਼ਤੇ ਹਨ ਤਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਹਾਂ।

-738/7, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਨਗਰ, ਪਟਿਆਲਾ।

ਪਰਾਲੀ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਚੰਗੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ

ਭਾਰਤ ਖੇਤੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ 65 ਫ਼ੀਸਦੀ ਪਿੰਡਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਅੰਨ-ਭੰਡਾਰ ਨੂੰ ਭਰਨ ਲਈ ਪੰਜਾਬ ਪਹਿਲਾ ਸਥਾਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਬਾਦੀ 130 ਕਰੋੜ ਦੇ ਲਗਪਗ ਹੈ। ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਤਾਂ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿਸਾਨ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਉਸ ਸਮੇਂ ਜੋ ਵੀ ਮਿੱਤਰ ਕੀੜੇ ਹਨ, ਉਹ ਅੱਗ ਦੀ ਲਪੇਟ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਵਾ ਰਾਹੀਂ ਦੂਸਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਹੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਸਥਾਈ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਲੱਭਿਆ। ਸਗੋਂ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਮਾੜੇ ਅਤੇ ਬੇਕਾਰ ਸੰਦ ਹੀ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰਨ ਲਈ ਬਣਾਏ ਹਨ। ਜਿਹੜੇ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰਨ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਰਗਰ ਨਹੀਂ ਹਨ ਅਤੇ ਸੰਦ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਫਰਮਾਂ ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਕਰੋੜਾਂ ਦੀਆਂ ਸਬਸਿਡੀਆਂ ਲੁਟਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬਰੀਕ ਹੋਈ ਪਰਾਲੀ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਬਿਜਲੀ ਪਲਾਂਟਾਂ 'ਤੇ ਵਰਤ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਕੋਲਾ ਮੰਗਵਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗੀ ਜੇਕਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੰਦ ਬਣਾ ਲਿਆ ਜਾਵੇ। ਇਹ ਕੱਟੀ ਹੋਈ ਪਰਾਲੀ ਸੰਭਾਲਣੀ ਬਹੁਤ ਸੌਖੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਝੋਨੇ ਤੋਂ ਫੱਕ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਵਰਤ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਵੀ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਰਲਾ ਕੇ ਆਲੂ ਦੀ ਫਸਲ ਜਲਦੀ ਬੀਜ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਪੰਜਾਬ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਅਜਿਹੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰਕੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਾਉਣ ਅਤੇ ਖਾਦ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਸਾਧਨ ਕੱਢਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਫੰਡਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਘਾਟ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਫੰਡ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਤਨਖਾਹਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਵਿਗਿਆਨੀ ਹਨ ਪਰ ਉਹ ਫੰਡ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਅੱਗੇ ਖੋਜ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਜੇਕਰ ਫੰਡ ਚਾਰ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰਨ ਲਈ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ 100 ਫ਼ੀਸਦੀ ਹੱਲ ਕੱਢਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਸਥਾਈ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ, ਓਨਾ ਚਿਰ ਹਰ ਇਕ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਨੂੰ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ 4000-5000 ਰੁਪਏ ਦਾ ਡੀਜ਼ਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਢੇ ਹੋਏ ਸੰਦ ਇਸ ਦਾ ਬਦਲ ਹਨ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਸਬਸਿਡੀ ਜਾਂ ਵਾਧੂ ਪੈਸਾ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖੋਜ ਕੇਂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਿ ਪਰਾਲੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ ਸਹੀ ਹੱਲ ਮਿਲ ਸਕੇ।
ਸਾਡੀ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਨਵੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਪਰਾਲੀ ਦੇ ਸਥਾਈ ਹੱਲ ਲਈ ਬਾਹਰੋਂ ਮੰਗਵਾਈਆਂ ਜਾਣ ਜੋ ਪਰਾਲੀ ਦਾ ਸਹੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਥਾਈ ਹੱਲ ਕੱਢ ਸਕਣ ਜਾਂ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਕੰਬਾਈਨਾਂ, ਹਰਵੈਸਟਰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਿਆਨ ਵਿਚ ਲਿਆਂਦਾ ਜਾਵੇ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਕੰਬਾਈਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਕਟਰ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਣ ਜਿਹੜਾ ਇਕ ਇੰਚ ਪੀਸ ਕਰੇ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਪਰਾਲੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ 100 ਫ਼ੀਸਦੀ ਹੱਲ ਨਿਕਲ ਆਏਗਾ ਅਤੇ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਕਰੋੜਾਂ ਟਨ ਪਰਾਲੀ ਪਲਾਂਟਾਂ ਲਈ ਜਮ੍ਹਾਂ ਵੀ ਕਰ ਸਕੇਗਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਖੇਤੀ ਲਈ ਜੈਵਿਕ ਖਾਦ ਵੀ ਬਣਾ ਸਕੇਗਾ। ਸਾਡੀ ਇਹੋ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਸਬਸਿਡੀ ਜਿਹੜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ, ਉਹ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ 'ਤੇ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਜਿਹੜੀਆਂ ਪਰਾਲੀ ਦੀ 100 ਫ਼ੀਸਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰ ਸਕਣ ਅਤੇ ਪਰਾਲੀ ਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕੇ।

-ਪਿੰਡ ਬਰਿੰਦਰਪੁਰ, ਡਾਕ: ਸ਼ੇਖੂਪੁਰ, ਕਪੂਰਥਲਾ।
ਮੋਬਾਈਲ : 98722-94942.

ਗ਼ਰੀਬੀ ਰੇਖਾ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਕੌਣ?

ਅਜੋਕੇ ਦੌਰ ਅੰਦਰ ਨਿੱਤ ਵਧਦੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਇਕ ਸਵਾਲ ਨਿਰੰਤਰ ਉੱਠਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗ਼ਰੀਬੀ ਰੇਖਾ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਕਿਸ ਵਰਗ ਨੂੰ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇ? ਉਹ ਵਰਗ ਜੋ ਅਣਸਿੱਖਿਅਤ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਕਰਕੇ 350-500 ਰੁਪਏ ਦਿਹਾੜੀ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਲੋਟੂ ਨੀਤੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਅਤੇ ਛੇ ਹਜ਼ਾਰੀ/ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਮਹੀਨਾ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਸਰਕਾਰੀ ਠੇਕਾ ਮੁਲਾਜ਼ਮ। ਭਾਵੇਂ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਸਰਕਾਰੀ ਵਿਭਾਗਾਂ ਅੰਦਰ ਠੇਕਾ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਆਧਾਰ ਬਣਾਉਂਦਿਆਂ ਭਰਤੀ ਨੂੰ ਆਰੰਭਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾੜਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਧਿਆਪਕ ਵਰਗ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਧਿਆਪਕ, ਜਿਸ ਨੂੰ 'ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਨਿਰਮਾਤਾ' ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ, ਅੱਜ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਕੋਝੀਆਂ ਤੇ ਮਾਰੂ ਨੀਤੀਆਂ ਕਾਰਨ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਰੁਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੈ। ਉੱਚ-ਯੋਗਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਵਰਗ ਦਾ ਨਿਗੂਣੀਆਂ ਤਨਖ਼ਾਹਾਂ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ, ਇਸ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਵਰਗ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਲੁੱਟ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਭਰਤੀ ਸੰਬੰਧੀ ਨਵੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਮੁਤਾਬਕ ਪਰਖ ਕਾਲ ਦੇ 3 ਸਾਲ ਦੌਰਾਨ ਮੁੱਢਲੀ ਤਨਖ਼ਾਹ (10300) 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨਾ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਲੋਕ-ਮਾਰੂ ਅਤੇ ਲੋਟੂ-ਨੀਤੀ ਦਾ ਹੀ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਪ੍ਰਤੀ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਕੋਈ ਹਾਂ-ਪੱਖੀ ਹੁੰਗਾਰਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਕਿ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋਣ 'ਤੇ ਠੇਕਾ ਆਧਾਰਿਤ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਨਖ਼ਾਹ 'ਤੇ ਪੱਕਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਜੇਕਰ ਪਰਖ ਕਾਲ ਸਮੇਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਅਧਿਆਪਕ ਵਰਗ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਨਾਮ ਵਜੋਂ ਲਾਰੇ ਅਤੇ ਲਾਠੀਆਂ ਹੀ ਨਸੀਬ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਭ ਇੱਥੇ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਬਲਕਿ 8-10 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾ ਰਹੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀਆਂ ਤਨਖ਼ਾਹਾਂ ਵਿਚ 75 ਫੀਸਦੀ ਕਟੌਤੀ ਕਰਨ ਤੱਕ ਪਸਰ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਨਿਰਮਾਤਾ ਅਧਿਆਪਕ ਵਰਗ ਦੇ ਮਨੋਬਲ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟਣਾ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਦੇਸ਼-ਧ੍ਰੋਹ ਸਮਾਨ ਹੈ। ਕੀ ਸਰਕਾਰ ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਇੰਨੀ ਨਿਗੂਣੀ ਤਨਖ਼ਾਹ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਾਲ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਜੇਕਰ ਅੱਜ ਦੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿਚ ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੀਤੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨੇਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਕਰਕੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਉਦਾਹਰਨ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਲੋਕ-ਮਾਰੂ ਤੇ ਕੋਝੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਕਾਰਨ ਵਿਭਿੰਨ ਵਿਭਾਗਾਂ ਅੰਦਰ ਨਿਗੂਣੀਆਂ ਤਨਖ਼ਾਹਾਂ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਨੀਤੀ ਨੇ ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਲਈ 'ਅੱਗੇ ਖੂਹ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਖਾਈ' ਵਾਲੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਉਪਰੋਕਤ ਨੀਤੀ ਤੋਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਨਿਰੰਤਰ ਹੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ 'ਚੋਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਖਿੱਚ ਰਹੀ ਹੈ। ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਨਾ ਵੀ ਇਸੇ ਨੀਤੀ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਦਰੁਸਤ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਗ਼ਰੀਬੀ ਰੇਖਾ ਤੋਂ ਹੇਠਲੇ ਵਰਗ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਣ ਦਾ ਇਕ ਮਾਤਰ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਹੇਠਲੇ ਵਰਗ ਨੂੰ ਅਣਸਿੱਖਿਅਤ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਸਰਕਾਰੀ ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ 'ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਖਾਲੀ' ਕਹਿ ਕੇ ਲੁੱਟਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਮੁੱਢਲੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਖਾਲੀ ਹੋਣ ਦੇ ਅਸਲ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭੇ, ਨਾ ਕਿ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਭਰਤੀ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਤਨਖ਼ਾਹਾਂ ਵਿਚ ਕਟੌਤੀ ਕਰਕੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਭਰਨ ਦਾ ਕੋਝਾ ਯਤਨ ਕਰੇ।

-ਮੋਬਾ: 84378-94672

ਇਕ ਸੱਚ ਇਹ ਵੀ...

ਨੀਮ ਹਕੀਮ ਖ਼ਤਰਾ-ਏ-ਜਾਨ...

ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨੀਮ-ਹਕੀਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਲੁੱਟੇ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਹਨ, ਲੁੱਟੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਲੁੱਟੇ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿਚ ਹਨ। ਪੰਜੇ ਉਂਗਲਾਂ ਬਰਾਬਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਕਈ ਚੰਗੇ ਡਾਕਟਰ, ਵੈਦ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਨੀਮ-ਹਕੀਮਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਵੱਧ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਮ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਚਾਰ ਮੂੰਹ ਜ਼ਬਾਨੀ ਵੀ ਚਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ ਰਾਹੀਂ ਵੀ। ਕੋਈ ਪਤਲੇ ਹੋਣ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਮੋਟੇ ਹੋਣ ਦੀ, ਕੋਈ ਲੰਬੇ ਹੋਣ ਦੀ ਅਤੇ ਕੋਈ ਗੋਰੇ ਹੋਣ ਦੀ ਆਦਿ। ਕਮਜ਼ੋਰ ਮਨ ਦੇ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਚੰਗੇ ਭਲੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੋਗ ਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੀ ਇਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਔਰਤ ਨੇ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਦੀ ਇਕ ਔਰਤ ਨੇ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਮੋਟੇ ਹੋਣ ਦੀ ਦਵਾਈ ਲੈ ਕੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਦੋ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੂੰ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ-ਧੰਦੇ ਕਰਨ ਵਿਚ ਦਿੱਕਤ ਆਉਣ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਥੋੜ੍ਹੇ ਦਿਨ ਤਕਲੀਫ ਕੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਬਣਾ ਲਵੇਗੀ। ਦਵਾਈ ਅੱਠ ਕੁ ਦਿਨ ਖਾਧੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰੀਰ ਕੰਮ ਕਰਨ 'ਤੇ ਥੱਕਣ ਲੱਗਾ, ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਨਾ, ਧੜਕਣ ਵਧਣਾ, ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ ਨਾ ਜਾਣਾ ਆਮ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ। ਪੇਟ ਵਿਚ ਦਰਦ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ, ਟੈਸਟ ਕਰਵਾਏ, ਲੀਵਰ, ਗੁਰਦੇ ਅਤੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਨੁਕਸ ਆਏ। ਮੋਟੇ ਹੋਣ ਦੀ ਦਵਾਈ ਖਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮੁਹਤਾਜ਼ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ। ਪੇਟ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਭਰਨ ਕਰਕੇ ਤੁਰਨ-ਫਿਰਨ ਤੋਂ ਵੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਘਰ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਹਾਲਤ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਨੌਕਰ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਨੁਕਸਾਨ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁਸੀਬਤ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਦੇ ਕੋਈ ਭੈਣ ਆਉਂਦੀ, ਕਦੇ ਨਣਦ ਅਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ। ਪਰ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਵੀ ਐਨਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਛੱਡ ਸਕੇ। ਅਖੀਰ ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਧੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੁਡਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਦਾ ਉਜਾੜਾ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਕਬਾੜਾ ਕਰਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਕਿਸੇ ਨੀਮ ਹਕੀਮ ਕੋਲੋਂ ਲਈ ਦਵਾਈ ਨੇ।

-ਅੱਧੀ ਟਿੱਬੀ, ਬਡਰੁੱਖਾਂ (ਸੰਗਰੂਰ)।
ਮੋਬਾ: 98767-14004

ਕਦ ਬਦਲੇਗਾ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਅਣਮਨੁੱਖੀ ਵਤੀਰਾ?

ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਲੋਕਤੰਤਰੀ ਸ਼ਾਸਨ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਸੰਵਿਧਾਨ ਵਿਚ ਭਾਰਤੀ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਲਈ ਮੁਢਲੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਿਵਸਥਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਭਾਰਤੀ ਪੁਲਿਸ ਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਰਾਜ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੋਵੇ, ਅਣਮਨੁੱਖੀ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਤੀਰਾ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਰਾਜ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਤਾਂ ਖਾੜਕੂਵਾਦ ਦੇ ਦੌਰ ਸਮੇਂ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਮਿਲੀਆਂ ਅਸੀਮ ਤਾਕਤਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਅਤੇ ਹੇਠਲੇ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਦੇ ਕਾਡਰ ਦੀ ਸੋਚ ਗ਼ੈਰ-ਮਨੁੱਖੀ ਅਤੇ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਵਾਲੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਝੂਠੇ ਪੁਲਿਸ ਮੁਕਾਬਲੇ, ਤਸ਼ੱਦਦ ਆਦਿ ਦੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮਾਮਲੇ ਅੱਜ ਵੀ ਫਾਈਲਾਂ ਵਿਚ ਦੱਬੇ ਪਏ ਹੋਏ ਹਨ।
ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਅੱਤਵਾਦ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਆਪਣੇ ਸੁਭਾਅ, ਸੋਚ, ਵਤੀਰੇ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਸਕੀ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਿਆਸੀ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਦੀ ਹਮਾਇਤ 'ਤੇ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਗ਼ਲਤ ਕਾਰਜਾਂ ਨੂੰ ਠਹਿਰਾਉਂਦੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦਾ ਸਮੇਂ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਮਾਫੀਏ, ਭੂ-ਮਫੀਏ ਅਤੇ ਗੈਂਗਸਟਰਵਾਦ ਦੇ ਫੈਲਾਅ ਵਿਚ ਪਿਛਲੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗ ਸਪੱਸ਼ਟ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਵਾੜ ਦੇ ਹੀ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਾਨ-ਮਾਲ ਦੀ ਰਾਖੀ, ਅਮਨ-ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਬਹਾਲੀ ਲਈ ਅਤੇ ਜੁਰਮਾਂ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਲਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਤਸ਼ੱਦਦ, ਕੁੱਟਮਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅਤੇ ਜੁਰਮਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਲਈ। ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਅਕਸ ਇਕ ਕਲਿਆਣਕਾਰੀ ਰਾਜ ਦੇ ਸੰਕਲਪ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ ਪਰ ਸਾਡੇ ਇਥੇ ਇਕ ਆਮ ਤੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਨਾਗਰਿਕ ਜਿਥੋਂ ਤੱਕ ਸੰਭਵ ਹੋਵੇ, ਥਾਣੇ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਕਦੇ ਮਜਬੂਰੀ ਵੱਸ ਥਾਣੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣਾ ਵੀ ਪਵੇ ਤਾਂ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਵਿਹਾਰ ਆਮ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਜ਼ਲੀਲ, ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਡਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਸਾਰੇ ਵਰਤਾਰੇ ਤੇ ਤਾਣੇ-ਬਾਣੇ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਅਕਸ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਲੋਕ ਸੇਵਕ ਅਦਾਰੇ ਵਾਲੀ ਬਣਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਨਵੇਂ ਕਾਨੂੰਨ ਤੇ ਨਵੇਂ ਐਕਟ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਮੌਜੂਦਾ ਸਮੇਂ ਢੁਕਵੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਦੀ ਨਿਯੁਕਤੀ, ਤਾਇਨਾਤੀ ਤੇ ਬਦਲੀਆਂ ਵਿਚ ਸਿਆਸੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੇ ਦਖਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਬੰਦ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਲਕੇ ਦੇ ਵਿਧਾਇਕ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਗੱਡੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਐਸ.ਐਚ.ਓ. ਜਾਂ ਏ.ਐਸ.ਆਈ. ਵਲੋਂ ਹੀ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੇ ਜੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਰਵਾਇਤ ਬੰਦ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਨਿਆਂਪਾਲਿਕਾ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਲਈ ਮੀਡੀਏ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਕਾਰਜ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਜਾ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨਾਗਰਿਕ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਦਾਲਤਾਂ ਨੂੰ ਇਸ 'ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਮੀਡੀਆ ਵੀ ਆਪਣਾ ਰੋਲ ਨਿਰਪੱਖ ਤੇ ਉਸਾਰੂ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਿਭਾਵੇ ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਅੰਤਰ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਲਈ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿਚ ਸਖ਼ਤ ਬਦਲਾਅ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।

-ਪਿੰਡ ਪੀਰ ਦੀ ਸੈਨ, ਡਾਕ: ਬੱਬਰੀ ਨੰਗਲ (ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ)-143529. ਮੋਬਾ: 98768-56311
sohalpalwinder11@gmail.com

ਵਿਅੰਗ

ਢੱਠੇ ਮਾਰਨ ਬੜ੍ਹਕਾਂ

ਢੱਠੇ ਮਾਰਨ ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਵਿਚ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਦੇ,
ਅਸੀਂ ਨਾਸੀਂ ਧੂੰਆਂ ਦਿੱਤਾ ਬਣ ਕੇ ਝੁੰਡ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੇ।
ਅਸੀਂ ਟਿੱਚ ਜਾਣਦੇ ਸਭ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਕਿੱਡਾ ਨਾਢੂ ਖਾਂ,
ਅਸੀਂ ਫੱਟੇ ਚੱਕੀ ਜਾਈਏ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਤੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੇ।
ਅਸੀਂ ਵੱਡਿਆਂ-ਵੱਡਿਆਂ ਦੀ ਧੌਣ 'ਚ ਖਿੱਚ ਕੇ ਮਾਰੀ ਪੂਛ,
ਅਸੀਂ ਬਣਾ ਕੇ ਢੱਠਾ ਯੂਨੀਅਨ ਸਭ ਦੀ ਕੱਢਦੀ ਫੂਕ।
ਅਸੀਂ ਵਿਚ ਚੁਰਾਹੇ ਬੈਠਦੇ ਨਿੱਤ ਕਰਦੇ ਮਸਤੀ ਮੌਜ,
ਜਿਸ ਨੂੰ ਜਾਨ ਪਿਆਰੀ ਉਹ ਤਾਂ ਬਦਲੇ ਆਪਣਾ ਰੂਟ।
ਇਹ ਬੰਦਾ ਮਤਲਬਪ੍ਰਸਤ ਹੈ ਇਸ ਦੇ ਅਸੀਂ ਸਤਾਏ ਹਾਂ,
ਇਸ ਦੀ ਖੁਦਗਰਜ਼ੀ ਕਰਕੇ ਹੀ ਏਸ ਮੁਕਾਮ 'ਤੇ ਆਏ ਹਾਂ।
ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਨਾਸ਼ੁਕਰਾ ਤੇ ਅਹਿਸਾਨ ਫਰਾਮੋਸ਼ ਹੈ,
ਇਸ ਜ਼ੀਰੋ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਹੀਰੋ ਬਣ ਕੇ ਨਰਕਾਂ 'ਚੋਂ ਕੱਢ ਲਿਆਏ ਸਾਂ।
ਹੁਣ ਬੇਵੱਸ ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਹਾਂ ਕੋਈ ਸੁਣ ਲਓ ਸਾਡੀ ਗੱਲ,
ਨਾ ਕੋਈ ਭੇਜੇ ਬੁੱਚੜਖਾਨੇ ਨਾ ਕੋਈ ਉਧੇੜੇ ਸਾਡੀ ਖੱਲ।
ਨਾ ਹੀ ਗੰਦ ਖੁਆਓ 'ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ' ਨਾ ਹੁਣ ਕਰੋ ਹੋਰ ਜ਼ਲੀਲ,
ਸਾਨੂੰ ਨੰਦੀ-ਸ਼ਾਲਾ ਭੇਜੋ ਬਸ ਇਹੋ ਪੱਕਾ ਸਾਡਾ ਹੱਲ।

-ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ,
ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ, ਗਲੀ ਨੰ: 2, ਅਬੋਹਰ ਰੋਡ ਬਾਈਪਾਸ, ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ-152026. ਮੋਬਾ: 98725-65778

ਅਜੋਕੀ ਖੇਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਮਾਨ ਕਰਦਾ ਇਕ ਚਿੱਤਰ, ਕਲਾਕਾਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ 'ਚ .