ਸ਼ੁੱਧ ਵਾਤਾਵਰਨ ਲਈ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਜ਼ਰੂਰੀ

ਵਾਤਾਵਰਨ ਦਿਵਸ ਤੋਂ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨਾਲ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹਾਨ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੇਖ ਇਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਇੰਜ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਲੋਕ ਆਲਮੀ ਤਪਸ਼ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਜਾਗਰੂਕ ਹੋ ਰਹੇ ਨੇ। ਪਰ ਜੇਕਰ ਲੋਕ ਏਨੇ ਹੀ ਚੌਕਸ ਨੇ ਫਿਰ ਹੁਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਪੰਜਾਬ ਹਰਿਆ-ਭਰਿਆ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਵਲ ਜ਼ਰਾ ਝਾਤ ਮਾਰਿਓ ਕਿਤੇ ਅਸੀਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿਚਵਾਉਣ ਤੱਕ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ? ਕੋਈ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦ ਪੇਂਡੂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਬੋਹੜਾਂ, ਪਿੱਪਲਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਥੱਲੇ ਬੀਤਦੀਆਂ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਬਨਾਉਟੀ ਏ. ਸੀ. ਕਮਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਠੰਢੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਖ਼ੂਨ ਜਮਾਈ ਰੱਖਦੀਆਂ ਨੇ। ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਸਹਿਣ ਦੇ ਮਾਦੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ। ਰੁੱਖਾਂ ਨੇ ਸਿਖ਼ਰ ਦਪਹਿਰਾਂ ਦੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ, ਹਾੜ੍ਹੀ-ਸਾਉਣੀ ਦੇ ਨਾੜ ਦੀਆਂ ਅੱਗਾਂ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਲੂਕ ਪਿੰਡਿਆਂ 'ਤੇ ਸਹਿ ਅਤੇ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਪਾਣੀ ਪੀ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰ ਲੁਕਾਉਣ ਲਈ ਛਾਂ ਅਤੇ ਪੀਣ ਲਈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਰਗਾ ਪਾਣੀ, ਸ਼ੁੱਧ-ਸਾਫ਼ ਹਵਾ ਸਾਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਅਸੀਂ ਅਹਿਸਮਾਨਫ਼ਰਮੋਸ਼ ਹੋ ਰੁੱਖਾਂ ਵਲੋਂ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਭੱਜੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਸਮੁੱਚੀ ਕਾਇਨਾਤ ਵਿਚ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਸਿਆਣਾ ਸਮਝਣ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਲੀ ਬੈਠੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਬਗ਼ੈਰ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਨਹੀਂ। ਪੰਜਾਬ 'ਚ ਲੋਕ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਚਿੰਤਤ ਤਾਂ ਨੇ ਪਰ ਅਸੀਂ ਮੁਫ਼ਤ 'ਚ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ। ਵਾਤਾਵਰਨ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਸੰਸਥਾ ਨੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਸਮੂਹ ਕਿਸਾਨ ਵਰਗ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਬਸਿਡੀ ਤਹਿਤ ਮੁਫ਼ਤ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਾਸਤੇ ਦਸ-ਦਸ ਬੂਟੇ ਲਗਾਉਣਾ ਤੇ ਪਾਲਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਸਾਡੀ ਵਾਤਾਵਰਨ ਪ੍ਰਤੀ ਸੋਚ ਏਨੀ ਕੁ ਗੰਧਲੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਾਂ। ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਹਾਉਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਵਕਤ ਨਹੀਂ। ਬਰਸਾਤ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸਾਡੇ ਬੂਹਿਆਂ ਦੀ ਕਗਾਰ 'ਤੇ ਹੈ। ਉਂਝ ਤਾਂ ਰੁੱਖ ਭਾਵੇਂ ਸਾਰਾ ਸਾਲ ਲਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਨੇ ਪਰ ਬਰਸਾਤ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸਭ ਤੋਂ ਢੁਕਵਾਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਪਾਣੀ ਦੀ ਘਾਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਸ਼ੂ-ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪੰਧ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪੰਛੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਬਗ਼ਾਵਤ, ਧਰਨਾ ਸਾਡੇ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਫਿਰ ਵੀ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਰਹੇ। ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵਿਲੱਖਣ ਸੰਸਾਰ ਬਿਨਾਂ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀਰਾਨ ਹੈ। ਕਈ ਸਮਾਜ ਸੇਵੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੰਡੇ ਜਾ ਰਹੇ ਪੌਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬੜੇ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਲੈ ਤਾਂ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਫਿਰ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹੀ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਪੌਦਾ ਪਾਣੀ ਬਿਨਾਂ ਸੁੱਕ-ਸੁੱਕ ਮਰਦਾ ਹੈ। ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪਲੀਤ ਹੋ ਰਹੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਨੂੰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜੇਕਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤਾ ਨਿਰੋਗ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਰੂਰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰੋ। ਆਓ! ਅਮਲਤਾਸ ਦੇ ਖਿੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸੁਗੰਧਤ ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗੇ ਰਸੂਖ਼ਵਾਨ ਦੋਸਤੋ, ਇਸ ਬਰਸਾਤ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰੁੱਖ ਲਾ ਮਾਨਵਤਾ ਦੀ ਭਲਾਈ ਭਰੇ ਕਾਰਜ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਓ ਤਾਂ ਕਿ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨਸਲਾਂ ਆਪਣੇ ਪੂਰਵਜਾਂ 'ਤੇ ਫ਼ਖਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਦੱਧਾਹੂਰ, ਤਹਿ: ਰਾਏਕੋਟ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਲੁਧਿਆਣਾ। ਮੋਬਾਈਲ : 98156-88236.

ਖ਼ਬਰ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰੋ

ਕਿਵੇਂ ਮਿਲੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਸਸਤੀ ਬਿਜਲੀ?

ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਬਿਜਲੀ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਮਹਿੰਗੀ ਹੈ। ਹੁਣੇ ਜਿਹੇ ਪੰਜਾਬ ਰਾਜ ਬਿਜਲੀ ਰੈਗੂਲੇਟਰੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਬਿਜਲੀ ਦਰਾਂ 'ਚ 2.14 ਫ਼ੀਸਦੀ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਔਸਤ ਦਰ 6.53 ਪ੍ਰਤੀ ਯੂਨਿਟ ਤੋਂ 6.63 ਰੁਪਏ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬਿਜਲੀ ਡਿਊਟੀ, ਗਊ ਸੈੱਸ, ਬੁਨਿਆਦੀ ਢਾਂਚਾ ਆਦਿ। 35 ਪੈਸੇ ਪ੍ਰਤੀ ਯੂਨਿਟ ਬੋਝ ਪਵੇਗਾ ਤੇ ਇਹ ਦਰ 7.98 ਰੁਪਏ ਪ੍ਰਤੀ ਯੂਨਿਟ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਬਿਜਲੀ ਸਸਤੀ ਮਿਲਣ ਲਈ ਕੁਝ ਕੁ ਸੁਝਾਅ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ : ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨ ਵਲੋਂ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਅਪਗ੍ਰੇਡ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਥਰਮਲ ਪਲਾਂਟਾਂ ਵਿਚ ਕੋਲੇ ਦੀ ਘੱਟ ਖਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸੁਪਰ ਕਰਿਟੀਕਲ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਵਰਤੀ ਜਾਵੇ, ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਖੇਤਰ ਦੇ ਪਲਾਂਟ ਵਰਤਦੇ ਹਨ। ਪਾਵਰ ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨ ਵਲੋਂ ਵੱਡੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਸੋਲਰ ਪਾਵਰ ਪਲਾਂਟ ਲਗਾਏ ਜਾਣ। ਰਹਿੰਦੇ ਖਪਤਕਾਰਾਂ ਦੇ ਮੀਟਰ ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢੇ ਜਾਣ। ਖਰਾਬ ਤੇ ਸੜੇ ਹੋਏ ਮੀਟਰਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦੇਰੀ ਬਦਲਿਆ ਜਾਵੇ। ਪਿਛਵਾੜਾ ਕੋਲੇ ਦੀ ਖਾਣ ਚਾਲੂ ਕਰ ਕੇ ਕੋਲਾ ਸਸਤਾ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਘਟਣਗੀਆਂ। ਬੰਦ ਪਏ ਥਰਮਲ ਪਲਾਂਟਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਅਤ ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਦੀ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਉਦੈ ਸਕੀਮ ਅਧੀਨ ਬਿਜਲੀ ਵਿਭਾਗ ਨੂੰ ਗ੍ਰਾਂਟ ਦੇਵੇ ਤੇ ਇਕਿਊਟੀ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹਿੱਸਾ ਪਾਵੇ। ਵੱਡੇ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰਾਂ ਤੇ ਸਨਅਤਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਬਸਿਡੀ ਬੰਦ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸਰਕਾਰ 'ਤੇ ਬੋਝ ਘਟੇਗਾ ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਸਸਤੀ ਮਿਲੇਗੀ। ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਪਾਣੀਆਂ 'ਤੇ ਪਣ ਬਿਜਲੀ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟਾਂ ਦਾ ਕੰਟਰੋਲ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਥਰਮਲ ਪਲਾਂਟਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਸਮਝੌਤੇ ਖ਼ਤਮ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਜਾਂਦਾ 1300 ਕਰੋੜ ਰੁਪਿਆ ਬਚਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਹਰ ਸਾਲ ਹੁੰਦੀ 800 ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਦੀ ਬਿਜਲੀ ਚੋਰੀ ਰੋਕਣ ਦੇ ਕਾਰਗਰ ਢੰਗ ਅਪਣਾਏ ਜਾਣ। ਜਲਖੇੜੀ ਪਾਵਰ ਪਲਾਂਟ ਜੋ ਪਰਾਲੀ ਨਾਲ ਚਲਦਾ ਹੈ, ਸਸਤੀ ਬਿਜਲੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ 80 ਹਜ਼ਾਰ ਮੀਟ੍ਰਿਕ ਟਨ ਪਰਾਲੀ ਵਰਤ ਕੇ 56940 ਲੱਖ ਯੂਨਿਟ ਬਿਜਲੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਹੋਰ ਪਲਾਂਟ ਲਾਏ ਜਾਣ, ਨਾਲੇ ਪਰਾਲੀ ਦੀ ਸੁਚੱਜੀ ਸੰਭਾਲ ਹੋ ਸਕੇਗੀ। ਸੋ ਜੇਕਰ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਉੱਪਰ ਦੱਸੇ ਸੁਝਾਵਾਂ 'ਤੇ ਅਮਲ ਕਰੇ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਵੀ ਬਿਜਲੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੀ 10.44 ਪੈਸੇ ਪ੍ਰਤੀ ਯੂਨਿਟ ਹੈ, ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੀ ਦਰ 4.36 ਪੈਸੇ ਪ੍ਰਤੀ ਯੂਨਿਟ ਦੀ ਦਰ 'ਤੇ ਲਿਆਂਦੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।

-ਪਿੰਡ ਝੱਮਟ, ਡਾਕ: ਅਯਾਲੀ ਕਲਾਂ, ਲੁਧਿਆਣਾ-142027.

ਸੱਭਿਅਕ ਸਮਾਜ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ

ਜਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ਓਨਾ ਪਿਆਰ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਨਹੀ ਮਿਲਣਾ। ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਜੋ ਵੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੈਠੇ ਹਨ, ਉਹ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਹਨ। ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਰ ਇਕ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ, ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰ ਜਮ੍ਹਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੇ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਇਕ ਕਰ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਾਲਿਆ, ਪਰ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਦੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢਦੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਹੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆ 'ਤੇ ਆਏ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਰੰਗ-ਬਿਰੰਗੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਸਭ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਹੀ ਬਦੌਲਤ ਹੈ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਤਾ- ਪਿਤਾ ਨੇ ਚਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਪਰ ਅੱਜ ਉਹ ਚਾਰ ਬੱਚੇ ਇਕ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਾਂਭ ਸਕਦੇ। ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਅਨਾਥ ਆਸ਼ਰਮ ਦੇ ਵਿਚ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਨ, ਕਿੰਨੀ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਹਰੇਕ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਇਹੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਡਾ ਬੱਚਾ ਵਧੀਆ ਮਾਰਗ ਉੱਤੇ ਚੱਲੇ। ਮੰਦਿਰ, ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਰੋਜ਼ ਜਾਣਾ ਪਰ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾ ਨਹੀਂ, ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਮੰਦਿਰ, ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ। ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ, ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦਾ, ਇਕ ਦਿਨ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫਲ ਜ਼ਰੂਰ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ, ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਪਛਤਾਵਾ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਲੋਕ ਅਜਿਹੇ ਹਨ ਜੋ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਅੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਪਿਛਲੇ 10 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਦੋ ਧੀਆਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਉੱਤੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਇਆ। ਦੱਸੋ, ਉਸ ਪਿਤਾ ਦੀ ਆਤਮਾ ਕੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੋਊ। ਜੋ ਔਲਾਦ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਸੇਵਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੁਕੱਦਰ ਹਾਰ ਜਾਏ, ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਜਦ ਕੋਈ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਜੀਅ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜੀਅ ਦੀ ਘਾਟ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਪਤਾ ਚੱਲਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਘਾਟ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।

-ਵਿਦਿਆਰਥੀ (ਬੀ.ਬੀ.ਏ.), ਮੁੱਲਾਂਪੁਰ ਮੰਡੀ (ਲੁਧਿਆਣਾ)। ਮੋਬਾਈਲ : 81958-86787

ਕੁਦਰਤੀ ਜਲ ਸਰੋਤਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪਲੀਤ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਸਨਅਤੀ ਇਕਾਈਆਂ

ਇਕ ਸਿਹਤਮੰਦ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਸਾਫ਼ ਅਤੇ ਸਵੱਛ ਪਾਣੀ ਦੀ ਓਨੀ ਹੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜਿੰਨੀ ਕਿ ਸਾਫ਼-ਸੁਥਰੀ ਹਵਾ ਦੀ। ਧਰਤੀ ਦਾ 70 ਫ਼ੀਸਦੀ ਹਿੱਸਾ ਪਾਣੀ ਅਤੇ 30 ਫ਼ੀਸਦੀ ਹਿੱਸਾ ਜ਼ਮੀਨ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਮਿਕਦਾਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ 'ਤੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੀ ਮਾਰ ਵੀ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਡੀਆਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਅਤੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਜਲ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਸਨਅਤੀ ਇਕਾਈਆਂ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੋਂ ਬਾਅਦ ਛੱਡਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਪਾਣੀ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅਤੇ ਮਹਾਂਨਗਰਾਂ ਦਾ ਤਰਲ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਨਅਤੀ ਕਚਰਾ ਵੱਡੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਦਰਿਆਵਾਂ/ਨਦੀਆਂ ਆਦਿ ਵਿਚ ਸੁੱਟਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਰਿਆਵਾਂ/ਨਦੀਆਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਏਨੀ ਬਦਤਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 'ਈ' ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਭਾਵ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਪਾਣੀ ਨਾ ਤਾਂ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਪੀਣਯੋਗ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਫ਼ਸਲਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਕ ਅਨੁਮਾਨ ਮੁਤਾਬਕ ਯਮੁਨਾ ਨਦੀ ਵਿਚ ਸੀਵਰੇਜ ਅਤੇ ਸਨਅਤੀ ਇਕਾਈਆਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ 25 ਤੋਂ 30 ਕਰੋੜ ਲੀਟਰ ਗੰਦਾ ਪਾਣੀ ਸੁੱਟ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਨਦੀ ਅੱਜ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਲੀਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਵਿਚ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵ ਸਿਹਤ ਸੰਸਥਾ ਵਲੋਂ ਨਿਰਧਾਰਤ ਮਾਪਦੰਡਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਪੀਣਯੋਗ ਪਾਣੀ ਕੋਲੀਫਾਰਮ (ਇਕ ਕਿਸਮ ਦੇ ਬੈਕਟੀਰੀਆ) ਰਹਿਤ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਯਮੁਨਾ ਦਾ ਇਹ ਪਾਣੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦਿੱਲੀ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਏਨਾ ਦੂਸ਼ਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਕਿ 100 ਮਿ.ਲੀ. ਲਿਟਰ ਪਾਣੀ ਵਿਚ 7500 ਤੋਂ 8000 ਤੱਕ ਕੋਲੀਫਾਰਮ ਪਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਇਕੱਲੀ ਯਮੁਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ 20 ਦੇ ਕਰੀਬ ਹੋਰ ਦਰਿਆ ਹਨ, ਜੋ ਜਲ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦਾ ਬੁੱਢਾ ਨਾਲਾ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਲਾ ਮਾਲਵਾ ਪੱਟੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਨਅਤੀ ਇਕਾਈਆਂ ਦਾ ਦੂਸ਼ਿਤ ਪਾਣੀ ਡਿੱਗਣ ਕਾਰਨ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਵੀ ਕਾਪਰ, ਮਰਕਰੀ, ਕੈਡੀਅਮ, ਕਰੋਮੀਅਮ ਆਦਿ ਭਾਰੀ ਧਾਤਾਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਇਹ ਪਾਣੀ ਵੀ ਮਨੁੱਖੀ ਵਰਤੋਂ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਸਰਵੇਖਣ ਅਨੁਸਾਰ ਸਬਜ਼ੀਆਂ, ਮਨੁੱਖੀ ਦੁੱਧ ਦੇ ਸੈਂਪਲਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਇਹ ਤੱਤ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਾਰੂ ਰਸਾਇਣਾਂ ਕਾਰਨ ਮਨੁੱਖੀ ਡੀ. ਐਨ. ਏ. ਵਿਚ ਤਬਦੀਲੀ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਜੋ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਲਈ ਇਕ ਵੱਡੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ।

-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਖੋਸਾ ਪਾਂਡੋ (ਮੋਗਾ)-142048.

ਆਪਣੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਸੁਚੇਤ ਹੋਣ ਦੀ ਲੋੜ

ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਕਿਸੀ ਸਮੂਹ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜੀਵਨ ਜਾਂਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਸ ਸਮੂਹ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਹਰ ਪਹਿਲੂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਖਾਣ-ਪੀਣ, ਕੰਮ ਧੰਦੇ, ਕਲਾ, ਰਹਿਣ-ਸਹਿਣ, ਖੇਡਾਂ, ਰਸਮ ਰਿਵਾਜ, ਮੇਲੇ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰ ਸਭ ਕੁਝ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਤਰੱਕੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਹਰ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਨਵੀਆਂ ਖੋਜਾਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਦੇ ਫਲਸਰੂਪ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਸੰਚਾਰ ਅਤੇ ਆਵਾਜਾਈ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਨੇ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੀਮਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਤਾਵਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਆਪਸੀ ਮਿਲਵਰਤਨ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਧਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਮਿਲਵਰਤਨ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ, ਖਾਣ-ਪੀਣ, ਰਸਮਾਂ-ਰਿਵਾਜ, ਖੇਡਾਂ ਅਤੇ ਕੰਮ ਧੰਦਿਆਂ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਰੱਲਗੱਡ ਹੋਏ ਹਨ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਕੋਈ ਵੀ ਤਬਦੀਲੀ ਕੁਦਰਤੀ ਵਰਤਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਵੀਨਤਾ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਤਬਦੀਲੀ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਢਾਹ ਲਾਉਣ ਵਾਲੀ, ਆਪਸੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਅਤੇ ਪੁਰਵਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸੁਚੱਜੇ ਅਸੂਲਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਖੇਤਰ ਦੇ ਬਾਸ਼ਿੰਦਿਆਂ ਲਈ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਉਥੋਂ ਦੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਜਾਂ ਹਾਲਾਤਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਠੰਢੇ ਸਥਾਨਾਂ 'ਤੇ ਗਰਮ ਤਾਸੀਰ ਅਤੇ ਗਰਮ ਸਥਾਨਾਂ 'ਤੇ ਠੰਢੀ ਤਾਸੀਰ ਵਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾਵਾਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ 'ਤੇ ਚੀਨੀ, ਦੱਖਣ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਖਾਣਿਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੁਦਰਤੀ ਮਾਹੌਲ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸਾਡੀ ਸਿਹਤ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਪਹਿਰਾਵੇ 'ਤੇ ਆਧੁਨਿਕਤਾ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸਾਡੀਆਂ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਢਾਹ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਮੇਂ ਦੀ ਘਾਟ, ਆਪਸੀ ਮਿਲਵਰਤਨ ਦੀ ਘਾਟ, ਆਧੁਨਿਕੀਕਰਨ ਅਤੇ ਮਸ਼ੀਨੀਕਰਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਰਸਮ ਰਿਵਾਜਾਂ, ਮੇਲੇ, ਤਿਉਹਾਰ, ਲੋਕ ਖੇਡਾਂ, ਕੰਮ ਧੰਦੇ ਅਤੇ ਲੋਕ ਕਲਾ ਨੂੰ ਖਤਮ ਹੋਣ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਵਿਆਹਾਂ ਮੌਕੇ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸੁਹਾਗ, ਘੋੜੀਆਂ, ਸਿੱਠਣੀਆਂ ਆਦਿ ਆਪਣੇ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਗਿਣ ਰਹੇ ਹਨ। ਆਧੁਨਿਕੀਕਰਨ, ਮਸ਼ੀਨੀਕਰਨ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀਕਰਨ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਤੇ ਛਲਾਵੇ ਨੇ ਅਵੇਸਲੀਆਂ ਕੌਮਾਂ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਵੱਡੀ ਢਾਹ ਲਾ ਕੇ ਖਤਮ ਹੋਣ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਵਿਰਸੇ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਤੋਂ ਟੁੱਟੀਆਂ ਕੌਮਾਂ ਤੇਜ਼ ਰਫਤਾਰੀ ਨਾਲ ਗੁਲਾਮੀ ਅਤੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਕੌਮ ਸਭ ਤੋਂ ਮੂਹਰੇ ਜਾਪ ਰਹੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਸਮਾਂ ਰਹਿੰਦੇ ਨਾ ਸੰਭਲੇ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਖ਼ਾਤਮੇ ਵੱਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਮੀਰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਹਿੱਤ ਹਰ ਸੁਹਿਰਦ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰੀਏ ਅਤੇ ਅਗਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਰਸੇ ਨਾਲ ਜੋੜੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹਰ ਸੰਭਵ ਯਤਨ ਕਰੀਏ ।

-ਸ.ਸ.ਸ.ਸਕੂਲ ਬਾਸੋਵਾਲ (ਸ੍ਰੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ)
ਮੋਬਾ : 9463026700

ਔਕੜਾਂ ਸਹਿ ਕੇ ਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲ ਬਣਦੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ

ਅੱਜ ਦਾ ਮਨੁੱਖ ਬੜੀ ਦੁਬਿਧਾ 'ਚ ਹੈ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਹਰ ਖੇਤਰ 'ਚ ਹਰ ਘੜੀ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ 'ਚ ਉਤੇਜਨਾ ਭਰੀਆਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕਤਾਰਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਪਈਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਵਿਚ ਹਰ ਵਰਗ ਦਾ ਮਨੁੱਖ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਕਈ ਮਨ-ਘੜਤ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਭ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੰਦਾ ਹੈ, ਖ਼ੁਦ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਭਾਵ ਆਤਮ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ, ਅੱਜ ਦੇ ਦੌਰ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਆਸ ਪਾਸ ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਨ, ਚਿੰਤਾਵਾਂ, ਤਣਾਅ 'ਚ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਆਪ ਵੀ ਖੋ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ 'ਚ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀਆਂ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵੀ ਅਜੀਬ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜਮਾਤ ਚੋਂ ਘੱਟ ਨੰਬਰ ਆਉਣ 'ਤੇ ਘਾਟਾ ਪੈਣ 'ਤੇ, ਕਰਜ਼ੇ ਨਾਲ, ਅਜਿਹੇ ਵਿਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾਏ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਸਾਇੰਸ ਨੇ ਹੀ ਤਰੱਕੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਤਿਹਾਸ ਅਜਿਹੀਆਂ ਮਿਸਾਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ ਤੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਲੜਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਅਖੀਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੁਨੀਆ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਛਾਪ ਛੱਡੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਕੋਲੋਨਲ ਸੈਂਡਰਸ ਦੀ ਹੈ । ਜੋ ਕਿ ਕੇ. ਐਫ. ਸੀ. ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਸਨ, ਇਹ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਅਸਫ਼ਲਤਾਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਿੜ੍ਹ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਸੈਂਡਰਸ 65 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਏ। ਇਕ ਅਨੁਮਾਨ ਅਨੁਸਾਰ 2017 ਤੱਕ ਕੇ. ਐਫ. ਸੀ. ਦੀਆਂ 22000 ਬ੍ਰਾਂਚਾਂ ਪੂਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸਫ਼ਲਤਾ ਤੇ ਜਿੱਤ ਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਿੱਤੇ ਮਿਲਦੀ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਯਕੀਨ ਰੱਖ ਕੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਇਰਾਦੇ ਹੀ ਏਨੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋਣ ਕਿ ਸਫ਼ਲਤਾ ਤੁਹਾਡੇ ਪੈਰ ਚੁੰਮੇ। ਫੇਲ੍ਹ ਹੋਣ 'ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਘਬਰਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਸਗੋਂ ਜਿੰਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਦਾ ਅੰਤ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਤੇ ਧੜੱਲੇਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਹਾੜੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਤੇ ਅਦਭੁੱਤ ਹੁੰਦੇ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ ਓਨਾ ਹੀ ਟੇਡਾ-ਮੇਡਾ ਤੇ ਦਿੱਕਤਾਂ ਭਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਰ ਮੰਨ ਜਾਣੀ ਮਨੁੱਖੀ ਖੇਡ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ। ਜੋ ਬੰਦਾ ਕਦੇ ਹਾਰਿਆ ਜਾਂ ਮਸ਼ਕਿਲਾ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਿਆ ਹੁੰਦਾ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਛੋਟੀ-ਛੋਟੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਹੀ ਘਬਰਾ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵੱਡੇ ਫ਼ੈਸਲੇ ਲੈਣੋਂ ਝਿਜਕੇਗਾ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਜਿਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਔਖ, ਦੁੱਖ ਤੇ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਆਈਆਂ ਹਨ ਉਹ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੜਾਅ ਨੂੰ ਬੜੇ ਸੰਜੀਦਾ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜ ਲਵੇਗਾ। ਰਾਹ ਦੀਆਂ ਔਕੜਾਂ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੋ ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਦੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਜਾਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਵਰਗ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇਕੋ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ-ਆਪ 'ਤੇ ਯਕੀਨ ਰੱਖੋ। ਸੋ ਆਪਣਾ ਦਿੜ੍ਹ ਇਰਾਦਾ ਤੇ ਹੌਸਲਾ ਕਦੇ ਨਾ ਡਿਗਣ ਦਿਓ, ਬਾਜ਼ੀ ਨੂੰ ਅੰਤ ਤੱਕ ਖੇਡੋ ਜਿੱਤ ਤੁਹਾਡੇ ਕਦਮਾਂ 'ਚ ਹੋਵੇਗੀ। ਜੁਝਾਰੂ ਵਿਅਕਤੀ ਕਦੇ ਅਸਫ਼ਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਚ ਕੋਈ ਕਾਬਿਲੀਅਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਰਾਦੇ ਨੇਕ ਤੇ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਰੱਖੋ ਕਾਮਯਾਬੀ ਤੁਹਾਡੇ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਹੋਵੇਗੀ।

-ਮੋਬਾਈਲ : 88470-27796

ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਜੰਗ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਨਾ ਬਣਾਓ

ਖੇਡਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇਕ ਅਹਿਮ ਅੰਗ ਹਨ। ਜਿਥੇ ਖੇਡਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਚੁਸਤ-ਦਰੁਸਤ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਟ-ਪੁਸ਼ਟ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ ਉੱਥੇ ਹੀ ਇਹ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਆਪਸੀ ਪ੍ਰੇਮ-ਪਿਆਰ, ਸਬਰ, ਸਿਦਕ, ਮਿਹਨਤ, ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ, ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ, ਸਹਿਯੋਗ ਆਦਿ ਨੈਤਿਕ ਗੁਣ ਵੀ ਕੁੱਟ-ਕੁੱਟ ਕੇ ਭਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਖੇਡਾਂ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਖੇਤਰ ਬਣ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖੇਡਾਂ ਦੇ ਟੀ.ਵੀ ਪ੍ਰਸਾਰਨ ਅਧਿਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਆਪਸ ਵਿਚ ਹੋੜ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੋਟੀ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਚੈਨਲ ਦੀ ਟੀ.ਆਰ.ਪੀ. ਵਧਾਉਣ ਕੁਝ ਮੀਡੀਆ ਚੈਨਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖੇਡ ਮੁਕਾਬਲਿਆਂ ਨੂੰ ਜੰਗ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਰਹੇ। ਅਜਿਹਾ ਮਾਹੌਲ ਬਣਾਉਣ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਵਿੱਤੀ ਲਾਭ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਨਾਲ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਖੇਡ-ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ 'ਤੇ ਬੜਾ ਹੀ ਨਾਕਾਰਾਤਮਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਇਸ ਦਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਅਸਰ ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਟੀਮ ਦੇ ਹਾਰ ਜਾਣ ਕਾਰਨ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਖਹਿਬਾਜ਼ੀ ਜਾਂ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਉੱਤੇ ਕਾਲਾ ਤੇਲ ਸੁੱਟਣ ਤੱਕ ਵੀ ਜਾ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਇਕ ਘਟੀਆ ਤਹਿਜ਼ੀਬ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਹਾਰ-ਜਿੱਤ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਆਪਸੀ ਸਦਭਾਵਨਾ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਅਤੇ ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਕੜੀ ਵਜੋਂ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ਨਾਕਾਰਾਤਮਕ ਵਿਗਿਆਪਨ ਅਤੇ ਪਬਲਿਸਿਟੀ ਇਸ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਟੀਮ ਦੇ ਹਾਰਨ ਉਪਰੰਤ ਉਸ ਟੀਮ ਦੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਭੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਕ੍ਰਿਕਟ ਟੀਮ ਦੀ ਭਾਰਤ ਹੱਥੋਂ ਮੌਜੂਦਾ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੌਰਾਨ ਹੋਈ ਹਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਭਾਰਤੀ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੀਆਂ ਅਸੱਭਿਅਕ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਝੱਲਣੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 2017 ਵਿਚ ਆਈ. ਸੀ. ਸੀ. ਕ੍ਰਿਕਟ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਦੇ ਫਾਈਨਲ ਵਿਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੇ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਸੋ, ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਵਪਾਰਕ ਹਿੱਤਾਂ ਲਈ ਜੰਗ ਦਾ ਮੈਦਾਨ ਬਣਾ ਕੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਖੇਡਿਆ ਜਾਵੇ। ਖੇਡਾਂ ਨਸਲ, ਧਰਮ, ਰੰਗ ਅਤੇ ਜਾਤ-ਪਾਤ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਸੀ ਸਾਂਝੀਵਾਲਤਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਖੇਡਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਹੋਰ ਦਿਲਕਸ਼ ਰੰਗਾਂ ਵਾਂਗ ਆਜ਼ਾਦ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਸੋਚ ਨਾਲ ਅਨੰਦ ਉਠਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

-ਕੰਪਿਊਟਰ ਅਧਿਆਪਕ, ਸ.ਹ.ਸ ਲਕਸੀਹਾਂ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ । ਮੋ: 94655-76022

ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ

ਹਰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਮੇਲ-ਮਿਲਾਪ। ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਅਧਿਆਪਕ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਜੁੜਦੇ ਹਨ। ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਗਾਣ ਜਾਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਂਅ ਨਾਲ ਦਿਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਮੰਚ ਹੈ ਜਿਥੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੂਚਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਲਈ ਜਾਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਾ ਆਦਾਨ-ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉਤਮ ਸਥਾਨ ਹੈ ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹਰ ਵੇਲੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਸਿੱਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਸਦਾ ਫਾਇਦਾ ਤਾਂ ਹੀ ਹੈ ਜੇ ਉਹ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰੇ। ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਆਪਣੀ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਦਾਇਰੇ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਸਕੂਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਾਜ਼ਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਵਡਮੁੱਲੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਅਧਿਆਪਕ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਲੋੜ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਝਿਜਕ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ। ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਬੋਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹੀ ਉਹ ਚੰਗੇ ਬੁਲਾਰੇ ਬਣ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਇਕ-ਦੋ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮਾਜ ਸੇਵੀਆਂ, ਸੇਵਾ-ਮੁਕਤ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰੂਬਰੂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਧਿਆਪਕ ਦੂਜੇ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆ ਨਾਲੋਂ ਭਿੰਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਵਾਹ ਫਾਈਲਾਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਿਰਮਾਤਾ ਨਾਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਅਧਿਆਪਕ ਨੂੰ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਕਦੇ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਮੋੜਨਾ ਚਾਹੀਦਾ।

-ਸ.ਹ.ਸ. ਖੇੜੀ (ਸੰਗਰੂਰ), ਮੋ: 9592094819

ਹੜਤਾਲਾਂ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕ

ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਜਥੇਬੰਦੀ ਆਪਣੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਨਾ ਪੂਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਦੇਖ ਹੜਤਾਲਾਂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਭਾਰਤ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਉਣਾ ਕੋਈ ਗ਼ਲਤ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਵੱਖਰੇ-ਵੱਖਰੇ ਵਿਭਾਗਾਂ ਦੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਵਲੋਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਆਮ ਨਾਗਰਿਕਾਂ 'ਤੇ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਵਲੋਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਕਾਰਨ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਕੰਮਾਂ ਅਤੇ ਆਉਣ-ਜਾਣ ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਅਤੇ ਪੈਸਾ ਵੀ ਬਰਬਾਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਸਫ਼ਾਈ ਸੇਵਕਾਂ ਵਲੋਂ ਕੂੜਾ-ਕਰਕਟ ਨਾ ਚੁੱਕਣ ਸਬੰਧੀ ਵੀ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ ਲੱਗ ਗਏ। ਇਸ ਨਾਲ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਦਬੂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਵੀ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਹੱਦ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਹੋ ਗਈ ਜਦੋਂ ਹਨੇਰੀ ਆਉਣ ਕਾਰਨ ਸਾਰਾ ਕੂੜਾ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਫੈਲ ਗਿਆ ਤੇ ਇਹ ਕੂੜਾ ਕਰਕਟ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਵੜਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਰੇਹੜੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਵਾਲੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਵਿਚ ਪੈ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਭਿਆਨਕ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੀ ਲਪੇਟ ਵਿਚ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਆਉਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦਾ ਰੂਪ ਵੀ ਧਾਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਹੜਤਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਜਾਇਜ਼ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਣਦੇ ਹੱਕ ਮਿਲਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਪਰ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਕੇ ਉਹ ਕਿਹੜੇ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਉਮੀਦ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਵਿਰੁੱਧ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਆਮ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਆਮ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਂ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ, ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਆਪਣਾ ਗੁੱਸਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਟੱਕਰ ਲੈਣ ਨਾ ਕਿ ਆਮ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਕੇ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਦਰਪੇਸ਼ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਦਾ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਲੱਭਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਹੜਤਾਲੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਾ ਕਰਨਾ ਪਏ।

-ਮੋ: 94174-25749.